Το φεγγάρι του Λι Πο

''Γιατί να νοιάζομαι για το αύριο;
Εδώ θα μείνω μαζί με το κρασί μου,
άθλιος και γερασμένος, ένας ξένος απ΄το νότο.
Μισώ τον ήχο των τρελών πανηγυριών.
Μακριά απ' το γλέντι θ' απλώσω το ψαθί μου
και σαν μεθύσω θα μπορέσω να κοιμηθώ''

ΤΣΟΥ ΠΑΝΓΚ ΓΕΝ (1056-1121)


Ο χειμωνιάτικος αέρας καλωσορίζει την κρυφή ανοιξιάτικη μελαγχολία.
Το ύφος καλωσορίζει τις αναφορές
και ο καπνός ανθίζει μέσα στο παιδικό δωμάτιο.
Η φωτιά ανάβει στο απέναντι μπαλκόνι
και είναι δύσκολο να γλεντήσεις
με όλες σου τις μάσκες.

Αυτή η γλυκιά ανατριχίλα είναι οιωνός καλός,
είναι δύσκολο να μεθύσεις όταν δεν είσαι μόνος.
Πως να επιδείξεις υπομονή όταν σε καίει
η ανάσα της παρακμής;

Κάποτε φίλιωσα με την κοινή ιδέα,
αλλά το πνεύμα δεν ρωτάει αν είσαι ο εκλεκτός.
Ούτε το πνεύμα, ούτε το κρασί.
Η περιπλάνηση είναι το πιο ακραίο όνειρο.

Περπάτησα σε δρόμους με μνήμες παλιές,
σε ένα πρόσωπο βολεύτηκε η φαντασίωση μου.
Υπέκυψα κρυφά στις απολλώνιες ηδονές·
τίποτα δεν θα μείνει.
Κανένας δεν θα πιει με στίχο δικό μου.