Είναι όμορφη. Και η κολλητή της είναι όμορφη. Και η αδερφή της είναι όμορφη. Όποτε δεν ονειρεύομαι αυτή, ονειρεύομαι τις εναλλακτικές που της μοιάζουν. Η ανάμνηση της πρώτης φοράς. Η ανάμνηση εκείνων των παλιών, καλών εποχών που γύρναγα στο σπίτι μεθυσμένος και φίλαγα τα μαξιλάρια. Χωρίς να έχω το μέλλον που χρειάζεται για να κατακτήσεις ένα γοητευτικό βλέμμα. Χωρίς την καρδιά του πολεμιστή, χωρίς το σπαθί μου, χωρίς το συμβιβασμό μου, μόνο το μισογεμάτο ποτήρι μου και εκείνο το ρομαντικό παραλήρημα του τρελού του χωριού.
Τα όνειρα μου έχουν μια παραδοξότητα. Δεν ονειρεύομαι την κατάκτηση, μόνο την εκδίκηση. Η μάσκα μου δεν είναι στο επίπεδο του Νίτσε. Όχι, όμως την εκδίκηση των μέτριων, μόνο τη θεία εκδίκηση των εκλεκτών. Η ρουτίνα ήταν η εξής. Πρώτα, έβρισκα το κατάλληλο τραγούδι ώστε να δημιουργήσω το φόντο της ονειροπόλησης. Κάθε τραγούδι χρησιμεύει σαν φόντο. Το τραγούδι ορίζει τη διάθεση και αντικαθιστά τη διαδικασία του περιπάτου ως μέσο παραγωγής σκέψεων. Για να γράψεις, πρέπει να είσαι ακίνητος. Αλλά για να σκεφτείς, πρέπει να είσαι σε κίνηση. Η καλή μουσική οφείλει να παίζει το ρόλο της κίνησης, χωρίς όμως να περιορίζει τα όρια του συναισθήματος.
Ένα τσιγάρο ή ένα ποτό πάντα βοηθάει. Το τσιγάρο δημιουργεί τη σκηνή και το ποτό τους θεατές. Η δοσολογία είναι ανάλογη της ποιότητας της ονειροπόλησης. Τα δικά μου όνειρα δεν αφορούν τα δικά μου συναισθήματα, αλλά τα συναισθήματα αυτών που παρακολουθούν τα ονειρικά μου επιτεύγματα. Η φαντασίωση της δικαίωσης. Οπότε στην ουσία παίζω συνεχώς στο μυαλό μου την ίδια σκηνή και το μόνο που αλλάζει είναι η ένταση των συναισθημάτων. Το βλέμμα της και η επιθυμία της είναι η εικόνα που θέλω να γοητεύσω. Δεν είναι προσωπικό το ζήτημα, απλά εκφράζει την αφέλεια της νεανικής αναζήτησης του έρωτα. Για να ξεπεράσεις μια γυναίκα πρέπει πρώτα να την απομυθοποιήσεις. Ο μύθος είναι μάστιγα, το ίδιο και η θεοποίηση και οι πρίγκιπες και οι άγιοι είναι συμπλέγματα που αρμόζουν μόνο στους μέτριους ή για να το πω διαφορετικά στο λαό.
Πως να τα βγάλεις πέρα με δυο δαίμονες που δεν λένε να σε αφήσουν ήσυχο, με δυο νεκρούς να φυτοζωούν στο διπλανό δωμάτιο, με μια μάσκα που οφείλεις να φορέσεις και με τα φτερά καρφωμένα πάνω σε μια ανήμπορη πλάτη; Η ονειροπόληση και η φιλοσοφία είναι δυο πιθανότητες, που καθορίζουν την αιωνιότητα. Το χειρότερο όμως δεν είναι αυτό. Είναι η φρίκη μιας ταιριαστής σχέσης. Μιας σχέσης ανάμεσα στο καλό και το μοιραίο. Η κραυγή της δεν είναι ανάλογη των πνευματικών της δυνατοτήτων. Όσο περνάνε τα καλά χρόνια, τόσο μειώνονται και οι πιθανότητες της ολοκλήρωσης. Αντίθετα με ότι θρυλείται, η αποδοχή είναι ένα γιατρικό με ημερομηνία λήξης. Τα μάτια της δεν είναι αγάπη, ούτε σεξ, είναι μια αφορμή και όποιος το έχει συνειδητοποιήσει αυτό έχει κάνει ένα σταθερό πρώτο βήμα προς την άβυσσο.
Οπότε, η σημερινή νύχτα είναι άλλη μια νύχτα βαθιάς ονειροπόλησης. Με το πιάνο μου να έχει αντικαταστήσει το σαξόφωνο μου. Το βλέμμα της θλίψης της εμπνέει το πνεύμα μου. Είχε την ατυχία να με γνωρίσει εκείνα τα παλιά, καλά χρόνια της ατέλειωτης περιπλάνησης. Τώρα η περιπλάνηση μου έχει κάποιες βάσεις και ίσως και κάποιο στόχο, ενώ η πραγματικότητα δεν είναι πια μια πόρτα που την ανοίγω όποτε θέλω. Εμπνευσμένος λοιπόν από την ευτυχία των μετρίων, μεθυσμένος από την ατυχία των κυνικών, απορημένος με την ανύψωση από το βάλτο, χωρίς τα απαραίτητα όπλα και χωρίς να είμαι βέβαιος για το γνήσιο της πολεμικής μου ταυτότητας, συνεχίζω την περιπλάνηση που με γέννησε και με σκότωσε την ίδια ακριβώς στιγμή.
