Οι Τιτάνες και το μουνί

Το όνειρο της βουλής δεν ξορκίζει τα ψυχολογικά συμπλέγματα. Η ομιλία δεν είναι απλά μια από τις πέντε αισθήσεις, είναι το σπαθί στα χέρια των εχθρών μου. Γκόμενες με περιττά κιλά και εθνίκια του λυκειακού σωλήνα δοκίμαζαν σε καθημερινή βάση τις αντοχές μου. Το σαξόφωνο μου δίνει δύναμη για να αποτελειώσω την επόμενη πρόταση. Φωτιές στο πάρτι, εξόριστος ανάμεσα σε γνωστούς και αναμνήσεις. Είναι απλά άλλη μια κατάληψη, οι τύποι με τα μαύρα, πράσινα τα γράμματα και οι τοίχοι.

Στράγγιξε την κάθε ανάσα. Ήθελε τσιμπούκι στη γωνία χωρίς ''ν'' τελικό, χωρίς ορμή. Ήταν μελαχρινή, η κοτσίδα της στα χέρια μου. Αυτή στα τέσσερα, σήμερα όμως θαύμασα ένα κοριτσάκι που δεν είχε λεφτά ούτε για ξυρίσει το μουστάκι της. Κατέβηκε στην επόμενη στάση και εγώ δεν ήξερα που πηγαίνω. Η θέληση εναντιώνεται με τη λογική της κατάθλιψης και την απέραντη νοσταλγία για τις αέρινες ζωές του κρεβατιού. Η γκόμενα του φίλου μου, κρασί και γέλια στο Κουκάκι, οι Τιτάνες και το μουνί στριφογυρίζουν στο μυαλό μου.

Ο πιο άξιος ξυπνάει με σκελέα και ηττοπάθεια, ο Άκης με μικρόφωνο σε ένα αμάξι στα Εξάρχεια, ο Κώλος και ο Σωτήρης. Άναψε τσιγάρο στο απέναντι μπαλκόνι και εγώ έκλεισα το φως. Με φόβισε το πορτοκαλί φόντο και η άγνοια σου. Έδρανα και μπουζούκια από κάτω, παλιάτσος με κουστούμι, εγώ το κέντρο του σύμπαντος και απών. Οι παλιές, καλές μέρες του ΤΑΟ, όταν μια ομπρέλα έθετε τα όρια της κατανόησης της στιγμής. Η συνείδηση δεν κάνει διαλείμματα. Φασώθηκε και με τους τρεις σε μια καφετέρια της Ρόδου. Κάποιοι λένε ότι ήτανε πουτάνα, εγώ δεν θυμάμαι καν το όνομα της.

Έρχομαι από μακριά, από την έρημη χώρα του Έλιοτ και του Διαφωτισμού. Αν είναι Πάσχα, γιατί κοιτάω ακόμα το ταβάνι; Κάθε μέρα αλλάζω, η αλλαγή έγκειται στον βούρκο που βουλιάζω.

Στο ταβάνι βλέπω τους γύψους

Κρατούσες ένα μπλε τετράδιο και φορούσες ένα παλιό παλτό. Εδώ ταιριάζει κάτι ρομαντικό. Οι δάσκαλοι μου θα ήταν περήφανοι για μένα, ανά τους αιώνες και όχι μόνο και χωρίς αλκοόλ και χωρίς την καλή διάθεση που προϋποθέτει ένα ευγενές πιόμα. Πρώτα ακούς φωνές, μετά το ξύλινο πόδι χτυπάει στο πάτωμα. Γαλλικό θρίλερ και Εγγονόπουλος για να βγει το μεσοβδόμαδο, σου κρατούσα το χέρι και ονειρευόμουν χιλιοπαιγμένες σκηνές με διαφορετικούς πρωταγωνιστές. Ξύπνησα με αίμα στα δόντια, το αίμα βράζει στις φλέβες, κάποιος βλέπει ειδήσεις.

- Του βγήκαν τα feelings μαν.

Πάντα τραγουδάω, δεν μιλάω. ''Η ευτυχία μου, σκέφτομαι, θα 'ναι ζήτημα ύψους''. Πρώτα παγκάκια, μετά κανένα πάρτι, μετά ντοκ ή ινδικό, βανδαλισμοί και γέλια. ''Ποίημα αέρινο σε ανοιχτή καρδιά, αναμονή γλυκιά σε σώμα κέρινο''. Ήταν μεθυσμένη, το δίλημμα είναι δεδομένο. Πήγα εγώ, πάντα πάω εγώ, δεν βλέπω τίποτα, δεν αισθάνομαι, δεν είμαι χριστιανός, δεν είμαι άνθρωπος και είμαι, το ξέρεις πολύ καλά, το ξέρω και εγώ.

- Αυτοκτονία;

- Μέσα.

- Κατάθλιψη;

- Μέσα με τα μπούνια.

Στο ταβάνι βλέπω τους γύψους, σήμερα με μια τυχαία πόρνη 23 χρόνων και αύριο με έναν θεωρητικό έρωτα της πρότερης αθωότητας και της ύστατης ξεφτίλας. Ο μηχανισμός άμυνας της με ταράσσει, ευτυχώς που δεν αισθάνομαι πια όπως παλιά, εσύ είσαι σχεδόν παντρεμένος, ζηλεύω το ταλέντο του Βίλχελμ, πρέπει να είσαι επιστήμονας για να σε εμπιστευτεί ο άλλος, εγώ δεν είμαι ούτε καν μπεκρής, λίγη μελαγχολία για τις πρώτες πρωινές ώρες. Για τόπι και καφέ τις Κυριακές. Ένα απόγευμα κατανόησα τον λόγο ύπαρξης του δράματος, οι αρχαίοι Έλληνες ήξεραν. Σχολεία και βάλτοι, αέναες βόλτες στα σκατά. Θα είμαι λιακάδα ή σκιά.

Είναι ωραίος ο πόνος στο μονοπάτι για τη σφαγή

Το μαγαζί ήταν τόσο παρακμιακό όσο έπρεπε για να δικαιολογεί τις χαμηλές τιμές στα ποτά και τις μπύρες. Οι διπλανές παρέες αντλούσαν συναισθήματα από την ψευδαίσθηση της συντροφικότητας και η φασαρία που έκαναν, δικαιολογούσε την ανυπαρξία των λεγομένων τους, ενώ εμείς μιλάγαμε μια στο τόσο και κοιτούσαμε με μαεστρία το κενό, στην αέναη προσπάθεια μας να επιβεβαιώσουμε το προσωπικό μας δράμα ως κάτι το αληθινό. Βέβαια, το χαμόγελο στα χείλη μας δεν ήταν απόρροια του αλκοόλ που κύλαγε στις γαμημένες φλέβες μας, αλλά μια αυτοάμυνα ικανή να θυσιάσει χρόνια και ζωές με μόνο όφελος την αποφυγή της αυτοχειρίας ως υπαρκτή επιλογή.

- Γιατί άργησες τόσο ρε μαλάκα;

- Δεν φταίω εγώ, γαμήθηκε ο Πανάγαθος.

Έξω έβρεχε και μέσα πίναμε, ένας συνδυασμός ιδανικός για νουάρ χορογραφίες αστικής κατανάλωσης. ''Είναι ωραίος ο πόνος στο μονοπάτι για τη σφαγή''. Με χαϊκού περνούσε η ώρα μας και όταν μου διάβασες το απωθημένο σου, εγώ ξεκίνησα με Καγιάμ και τέλειωσα με τσιγάρο και περπάτημα. Τα χίλια μίλια του Λι Πο με συνοδεύουν σε κάθε βήμα και λόγο, η πολεμική μου διάθεση δεν εξαρτιέται από την κοινή αποδοχή, μόνο από τη ρητορική της δύναμης για πλήρη ελευθερία, μακριά από ιδεολογίες, ιδέες, ιδανικά, ιδεοληψίες και οτιδήποτε σκοπεύει στην ομαδοποίηση των ονείρων σε κάτι που μοιάζει με παράδεισο. Οι ηθικές τους καταβολές βρωμάνε από χιλιόμετρα, αλλά εγώ βαστάω ακόμα, αντέχω, τόσα χρόνια στο ίδιο δωμάτιο, χωρίς ταξίδια και γιορτές, μόνο με ατόφια παρακμή, που δημιουργεί και εναποθέτει τις ελπίδες στο πνεύμα μου, που θα το ανταμώσω κάποτε στο δρόμο της σφαγής.

Ένας τύπος καθόταν μόνος του με κουστούμι και τρεις άμστελ. Πιο δίπλα κόκκινα νύχια και κραυγές, σχολικά τετράδια και υποκουλτούρα, μια ανάμνηση με δυο κορίτσια δίπλα στον παλιό, καλό κορεάτικο ποταμό. Η γκόμενα η σημερινή μου θυμίζει τη νύχτα τη χθεσινή. Τονίζει τα γαλάζια μάτια της στον ηλεκτρικό, εγώ μίζερος και νηφάλιος.

- Και που λέτε πάμε στο μαγαζί και μου παίρνει μια μπύρα. Αυτός δύο.

Έπεσε το Βιετνάμ

''Θα πάρω φόρα να τα γκρεμίσω'' και έπεσε το Βιετνάμ. Εμείς βέβαια δεν ήμασταν σε κάποιο παρακμιακό σκυλάδικο της επαρχίας όπως στη ταινία του Βούλγαρη, δεν είχαμε σίγουρα τα λεφτά του πρωταγωνιστή, ούτε και τον τίμιο νταλκά του, που και που κάνα σαξόφωνο ή κάποιο κάλτ κομμάτι της ιδιοσυγκρασίας μας έσπαγε τη σιωπή και τις μαλακίες που λέγαμε και πίναμε με μόνο σκοπό να βρει κάποιο νόημα το τέλος της εβδομάδας, όπως και κάθε τέλος άλλωστε.

Συνήθως κάποιος θα πέταγε το σύνθημα για την έναρξη του κυνηγιού, κάποιος θα παραπάταγε, παλιές ιστορίες μπόλιαζαν την ατμόσφαιρα, χωρίς συναίσθημα και λογική, αν υποθέσουμε ότι υπάρχει όντως διαφορά, και μετά μπουκάλια σπάγανε και τα φώτα σβήναν. Υπήρχε συνωστισμός ομορφιά μου, τα νιάτα μιλάνε από μόνα τους δεν χρειάζονται περιττές εξηγήσεις και λοιπές αντιξοότητες.

- Κάποιος έβαλε χέρι εδώ μέσα.

- Τι μαλακίες είναι αυτές που λες ρε μάνα;

Η διαδικασία της μέθης στα παγκάκια με τη διακριτική συνοδεία της μουσικής είναι μια πολύπλοκη διαδικασία και σε συνάρτηση με τη φωτογραφία της απόδειξης εκείνου του γνώριμου συναισθήματος μου διαλύει το μυαλό με ταχύτητες που δεν είναι διακριτές από τους νηφάλιους της διπλανής πόρτας. Μπορείς να πίνεις μια εξάδα μπύρες ή ένα καραφάκι τσίπουρο ή κονιάκ απ΄το φλασκί σου και ταυτόχρονα να συλλογίζεσαι τις παράλληλες φαντασιακές ζωές σου, πάντα βέβαια στον ρυθμό του κομματιού που επέλεξες με όλη τη σύνεση και τη σοφία που μπόρεσες να συγκεντρώσεις με κόπο μετά από μεθύσια χρόνων και εργασία λίγων δύσκολων ημερών.

Δεν είσαι εσύ αυτός, εσύ είσαι βασιλιάς, είσαι θεός, είσαι η διαφορά που ωριμάζει τα πλήθη. Οι βιολογικές διαδικασίες θα μπουν σε λειτουργία, όχι με το μοντάζ του Αρονόφσκι, ούτε με τη ευγένεια των παραμυθιών που σε στιγμάτισαν από την ημέρα που βγήκες από το μισότρελο μουνί της μάνας σου, αλλά με τη φυσική βαρβαρότητα που σε διακατέχει αυτές τις ώρες που η νύχτα σταματάει και το μόνο νόημα βρίσκεται στον κώλο που κουνιέται προκλητικά μπροστά σου, όχι γιατί εσύ είσαι σεξιστής, αλλά γιατί αυτή είναι μια σεξουαλική ανταμοιβή για την ποιότητα του πιώματος που έκανες και τη θυσία των εγκεφαλικών κυττάρων σου στο βωμό της προβλεπόμενης αποξένωσης και της εξέλιξης του είδους μέσω της διαφθοράς της γλώσσας.

Ήθελα να το μοιραστώ. Έσπασα το σπυρί κάτω από τη γλώσσα, πέταξα το χαρτί με τα χύσια στη τουαλέτα. Εσύ τσάι και ταινία τρόμου, εγώ μπύρα και παράσταση. The deathbird. Ήταν η γυναίκα του Νοσφεράτου ή άλλη μια καριόλα;