Βγαίναμε με δέκα ευρώ στην τσέπη.Στέκια μας παγκάκια,δρόμοι και αποθήκες που περνιόντουσαν για ψαγμένα μαγαζιά.Μόνιμα μεθυσμένοι με ένα τσιγάρο και ένα ποτό στο χέρι.
Όλη την βδομάδα περιμέναμε στωικά να έρθει η Παρασκευή και να βγούμε όλοι μαζί και να πιούμε.Άλλοι ήταν άνεργοι,άλλοι δουλεύανε,άλλοι σπούδαζαν αλλά όλα αυτά δεν είχαν σημασία.Το μόνο που είχε σημασία ήταν το πότε θα πιούμε.
Και πίναμε διαρκώς σαν να μην υπήρχε αυριο.Και τι ειρωνεία όντως δεν υπήρχε αυριο.Το μόνο που έδινε λίγη σημασία στην άχαρη ζωή μας ήταν αυτή η νύχτα.Η νύχτα που τα σαλεμένα μας μυαλά μπέρδευαν την ζωή με το τίποτα και όλα φαινόντουσαν τόσο ψεύτικα και ανούσια.
Η αλήθεια χόρευε μαζί μας τις πρώτες πρωινές ώρες,αλλά εμείς είχαμε μάτια για άλλη.Οι γυναίκες ήταν το όμορφο ντεκόρ και μας μπέρδευαν ακόμα πιο πολύ.Τόση ομορφιά που καταντάει ασχήμια και το αλκοόλ έδινε άλλη βαρύτητα στις σκέψεις μας.
Παράξενες εικόνες ξεπηδούσαν από παντού.Κάποιες στιγμές λύγιζα από το βάρος των σκέψεων μου.Και έπινα και άλλο.Ήταν η μόνη λογική ενέργεια που μπορούσες να κάνεις αυτές τις νύχτες.
Το φεγγάρι φάνταζε ο μόνος μάρτυρας της ξέφρενης ρουτίνας που την ονομάζουμε διασκέδαση.Το μυαλό, μόνο αυτό θα με λυτρώσει και θα με καταστρέψει την ίδια ακριβώς στιγμή.Και φαίνεται τόσο ρεαλιστικό που σταματάω να σκέφτομαι για λίγο και χαμογελάω.
Η λέξη υποκρισία είναι πολύ φτωχή για να περιγράψει τις ανθρώπινες συναναστροφές.Δεν θα υπάρξει έλεος στον τελικό απολογισμό και αυτή είναι η αιώνια παρηγοριά.
Δεν υπάρχει επιστροφή πια και οι ώρες για την νηφαλιότητα της ψυχής γίνονται χρόνια.Και τα χρόνια γίνονται συνήθεια και η συνήθεια έγινε ο ζωντανός μας εφιάλτης.Πως θα ξυπνήσεις όταν δεν μπορείς να κοιμηθείς;
Τι ωραία λόγια και τι περίεργα που κυλάει αυτή η νύχτα.Μακάρι να ξημερώσει η μέρα της μεγάλης αλλαγής αλλιώς θα είμαι υπεύθυνος για τον φόνο της ζωής μου.Δεν ντρέπομαι γι'αυτό,ντρέπομαι όμως που δεν έχω επιλογή.
Η μεγαλύτερη οφθαλμαπάτη γίνεται η ίδια η πόλη που ζεις.Και η νύχτα σου θυμίζει διαρκώς ότι το μεγαλύτερο ψέμα σου είναι το μόνο όπλο που έχεις.
Και ο κόσμος τι γελοίος που ήταν.Οι άνθρωποι με κάνανε πάντα να χλευάζω την πραγματικότητα.Δεν είναι δυνατόν να γίνονται στα αλήθεια αυτά που βλέπω.Κάποιος πρέπει να μου κάνει πλάκα.Μόνο εγώ το βλέπω ότι κάτι δεν πάει καλά;
Δεν το έβλεπα μόνο εγώ και αυτό ήταν το πρόβλημα τελικά.
