Σάββατο 19 Οκτωβρίου 2013

Η γυναίκα που είχε ονομάσει τον γάτο της Κάφκα

Είχε πατήσει τα τριάντα εδώ και κάτι χρόνια. Με καλή δουλειά,λεφτά,μεγάλο σπίτι στα βόρεια προάστια. Πολυταξιδεμένη,ψαγμένη σε μουσική και λογοτεχνία και με μια μεγάλη γκάμα φίλων και γνωστών.Παρ'όλα αυτά δεν είχε εκπληρώσει τον βιολογικό και κοινωνικό σκοπό που έχει επιβάλει εδώ και αιώνες η ανθρωπότητα στην μέση γυναίκα.Δεν είχε παντρευτεί,ούτε είχε αποκτήσει παιδιά. Γι'αυτό είχε και την αίσθηση του ανολοκλήρωτου στο βλέμμα της.Έκανε όμως πολύ καλό κρεβάτι και είχε μπόλικο αλκοόλ στο σπίτι της οπότε δεν είχα κάποιο ουσιαστικό πρόβλημα.

Ένα βράδυ που καθόμασταν ξαπλωμένοι,καπνίζοντας και βλέποντας τηλεόραση,ήρθε προς το μέρος μας ο γάτος της.Επειδή είχαμε πάνω από δέκα λεπτά να ανταλλάξουμε κουβέντα την ρώτησα ποιο είναι το όνομα του.Δεν με ενδιέφερε καθόλου και ήμουν ήδη έτοιμος να το διαγράψω αυτόματα απ' την μνήμη μου.

-Τον έχω βγάλει Κάφκα,ήταν η απάντηση της.

Δεν είπα τίποτα.

-Ξέρεις ποιος είναι ο Κάφκα έτσι;

-Κάτι έχω ακούσει,της απάντησα.

-Είναι ο αγαπημένος μου συγγραφέας.

Κοίταξα απέναντι που βρισκόταν η βιβλιοθήκη της.Είχε τα βιβλία ταξινομημένα ανάλογα με τον συγγραφέα.Είχε μόνο δυο βιβλία του.Τα πιο γνωστά,τον Πύργο και την Δίκη.Άρχισα να προβληματίζομαι.Τι στο διάολο σημαίνουν όλα αυτά; Επειδή έχει διαβάσει δυο βιβλία του Κάφκα έχει αρχίζει να χτίζει μια φαντασίωση ότι ζει σε κάποιου είδους καφκικό λαβύρινθο; Έχει την ικανότητα να συνειδητοποιήσει,έστω και στο ελάχιστο,το απύθμενο βάθος της πολυεπίπεδης σκέψης του; Και δίνοντας το όνομα του συγγραφέα σε ένα ζώο πιστεύει ότι του αποδίδει κάποιο φόρο τιμής; Μέχρι εκεί μπορεί να φτάσει η επιδειξιομανία της γνώσης ενός ημιμαθούς ανθρώπου;

Και τότε με χτύπησε σαν κλωτσιά στα αρχίδια.Είχα πιει τόσες μπύρες που έπρεπε να περάσει λίγη ώρα μέχρι να λειτουργήσει η μνήμη μου σε φυσιολογικά επίπεδα.Και εγώ μέχρι πριν λίγο καιρό είχα αποφασίσει ότι άμα πάρω σκύλο θα τον ονομάσω Μπουκόφσκι.Μήπως τελικά ζούμε σε έναν κόσμο όπου απαρτίζεται από συνθέσεις παρανοϊκών φαντασιώσεων; Επειδή πίνω μπύρες που και που και έχω και μια ενδιαφέρουσα ερωτική ζωή πιστεύω ότι μπορώ να νιώσω την απελπισία και την απόγνωση,που γέννησαν η φτώχεια και η περιθωριοποίηση,του μεγάλου αυτού συγγραφέα και ποιητή.Είναι τόσο υποανάπτυκτη η κοινωνία μας που αποτελείται από χαμηλής ποιότητας αντίγραφα κάποιων ελάχιστων μεγάλων καλλιτεχνών;

Αλλά είναι ένα ακόμα μάταιο αλκοολικό βράδυ και δεν έχω δυνάμεις για μια πιο σύνθετη ανάλυση.Πήρα όμως μια σημαντική απόφαση.Άμα πάρω σκύλο δεν θα τον ονομάσω Μπουκόφσκι.

Και τώρα που το ξανασκέφτομαι δεν θα πάρω καν σκύλο.

Παρασκευή 11 Οκτωβρίου 2013

Αλκοολικές νύχτες,νηφάλια ζωή(στον Τσαρλς Μπουκόφσκι)

Μπύρες,ουίσκι και κρασί
γυναίκες και αμέτρητοι μπελάδες
και ήταν σαν να ήμασταν μαζί
με όσους ζωγράφισε σε ποιητικούς καμβάδες.

Την νύχτα έντυνε με πιάνο και βιολί
τσιγάρα και καπνοί η μόνη συντροφιά του,
την τρέλα αγάπησε πολύ
μα τάισε με σκέψεις την καρδιά του.

Απόγνωση που εκφράστηκε με την κραιπάλη
η γνώση όμως δεν βούλιαξε ποτέ,
μάθημα καλό σ'αυτό το χάλι
μια σύγχρονη ελπίδα αλκοολικέ θεέ.

Περιπέτειες πολλές με πόρνες και αλήτες
σωσίβιο και αυτό σε διαρκές ναυάγιο,
η κοινωνία συνήθως πετάει από τις λίστες
ότι δεν φαντάζει κανονικό και άγιο.

Μα ο Μπουκόφσκι ήτανε εξαίρεση τρανή
σε ένα μέτριο και τραγικό κανόνα,
όταν οι άλλοι ξυπνάγαν το πρωί
εκείνος φίλιωνε με μακρινό αιώνα.

Δευτέρα 7 Οκτωβρίου 2013

Ο νικητής του αιώνιου ποιητικού διαγωνισμού(στον Φρανσουά Βιγιόν)

Μέσα στην παρανομία έλαμψε
με νόμο το ταλέντο,
κανένας δεν τον έκλαψε
τον πόνο είχε φόντο . 

Στις φυλακές εμπνεύστηκε
ελεύθερος στον νου,
ποτέ του δεν διαψεύστηκε
με σκέψεις αλλουνού.

Ζωή παράξενη επέλεξε
σε θάνατο μεσαιωνικό,
η ποίηση τον διάλεξε
να δείξει το διαφορετικό.

Ποιος να είναι άξιος
να τον επικρίνει;
Όταν δεν είναι αντάξιος
σε όνειρο να μείνει.

Και όμως ο Βιγιόν κατάλαβε
πως απ'την ευθανασία
είναι σαφώς καλύτερη
μια διακριτή αθανασία.


Σάββατο 5 Οκτωβρίου 2013

Μια εποχή σε σύγχρονη κόλαση(στον Αρθούρο Ρεμπώ)

Μια κόλαση ανήλικη άνθιζε στο μυαλό του
που να βρει ισάξιο να εκφραστεί,
όταν τα παράτησε στο απόγειο του
και αποφάσισε να ζήσει και στην Γη.

Η ποίηση τον μάγεψε αιώνια
και άφησε διαχρονική πληγή,
δεν μέτρησε με χρόνια
την μάταιη ζωή.

Τερμάτισε νωρίς την ίδια διαδρομή
ενώ πολλοί δεν τόλμησαν
ούτε να γεννηθούν,
καλύτερο αντάλλαγμα
η μέση αποπομπή
και ο Ρεμπώ απ'τις στάχτες του θα ξαναγεννηθεί.


Παρασκευή 4 Οκτωβρίου 2013

Τραβέρσο στην στεριά(στον Νίκο Καββαδία)

Ήτανε της θάλασσας ο ποιητής
σπάνιος ο δρόμος που είχε πάρει
να ακολουθήσει τις δυσκολίες της ζωής
να πετάξει μες στην κόλαση το ζάρι.

Η σκέψη του πορεία είχε χαράξει
σαν τα βαπόρια που έπλεε μαζί,
την συμβατικότητα για πάντα είχε πετάξει
τα όνειρα δεν γίνανε πληγή.

Περιπέτειες πολλές και ιστορίες χίλιες
ποιήματα που γίνανε τραγούδια από παλιά,
που να το φανταζότανε πως τόσες τρικυμίες
θα μπαίνανε σε σπίτια ωραία και ζεστά.

Έγινε θρύλος ξακουστός,
η αντανάκλαση του Δία
και όταν καράβια θα φεύγουν στα τυφλά
θα έχουνε πυξίδα τον Νίκο Καββαδία.



Πέμπτη 3 Οκτωβρίου 2013

Σάββατο βράδυ(στον Κώστα Καρυωτάκη)

Σάββατο βράδυ με παρέα ή μοναχοί
κανείς δεν ένιωσε της φλόγας το σαράκι
εκείνο που είναι δημιουργική αρχή
και που μας έδωσε τον μέγα Καρυωτάκη.



Τετάρτη 2 Οκτωβρίου 2013

Ακόμα ένα πάρτυ

Ήμουν καλεσμένος στο πάρτυ ενός φίλου.Δηλαδή δεν ήμασταν ακριβώς φίλοι,αλλά η απουσία οποιασδήποτε ουσιαστικής επαφής με τους περισσότερους ανθρώπους που ήξερα είχε ανυψώσει αυτή την ημιτελή σχέση σε φιλία.

Πήγα εκεί παρέα με δυο φίλους.Πιστοί συνοδοιπόροι στις περισσότερες βραδιές αλκοολικής ματαιότητας.Φτάνουμε πανέτοιμοι με ένα μπουκάλι κρασί στο χέρι ο καθένας.Έχω έναν κανόνα όταν πάω σε τέτοιες συγκεντρώσεις.Κοιτάζω την αναλογία φαγητού-ποτού.Είδα ένα τραπέζι γεμάτο εκλεκτά εδέσματα σε περίοπτη θέση.Το τραπέζι με τα ποτά και τις μπύρες βρισκόταν σε μια γωνία...Η νύχτα θα μεταμορφωνόταν σε άγριο ποτάμι και όλο το αλκοόλ θα κύλαγε προς μια πλευρά.Την δικιά μου.

Άντρες χωρίς καμιά πραγματική διάθεση να πιουν περιφέρονταν από το εσωτερικό του σπιτιού στο μπαλκόνι.Οι συζητήσεις πιο βαρετές και από μπογιά που στεγνώνει σε τοίχο.Οι λιγοστές γυναίκες σχεδόν ανύπαρκτες μέσα στον βούρκο της κομφορμιστικής τους μετριότητας.Ποιος λογικός άνθρωπος δεν θα αφηνόταν στην γλυκιά αγκαλιά της κραιπάλης σε ένα τέτοιο πάρτυ; Ποιος ο λόγος να μείνει κανείς νηφάλιος; Κάτι τέτοιες βραδιές επιβάλλεται να μεθύσεις.Πρέπει να μεθύσεις.Μπορείς να μεθύσεις.Αξίζει να μεθύσεις.Αξίζει να τους στείλεις όλους στο διάολο και να μεθύσεις.

Και όπως καταλάβατε όλοι μέθυσα.Μια αχτίδα φωτός έλαμψε ξαφνικά μέσα στην μικροαστή μαυρίλα της επονομαζόμενης διασκέδασης.Ένας μικρός ήλιος καρφώθηκε στο ταβάνι και προσπαθούσε να βρει ένα λόγο για να συνεχίσει να υπάρχει.Είναι όλοι τους απαράδεκτοι.Μου θυμίζουν κάτι μικρά παιδάκια που μιμούνται τις συμπεριφορές των <<μεγάλων>>.Ωρίμασαν και συμπεριφέρονται σύμφωνα με κάποιους άγραφους κανόνες κοινωνικής συναναστροφής και ακολουθούν πιστά την ιεροτελεστία του πνευματικού θανάτου.Κάποιοι από αυτούς ίσως να μιλάνε και για κάποια μορφή τέχνης.Τι ξέρουν αυτοί από τέχνη; Το μοναδικό αριστούργημα της ζωής τους θα είναι τα λουλούδια που θα σκεπάζουν απαλά τον τάφο ενός ανθρώπου που δεν έζησε ποτέ.