Γουστάρω την ήττα

Ποιος τη γαμά την αυτοπεποίθηση; Λένε ότι το ψέμα δεν είναι ωραίος τρόπος για να ξεκινήσει μια σχέση, οπότε η δική μας πρέπει να είχε πάει κατά διαόλου από το πρώτο λεπτό.

Δεν είμαι ψεύτης απλά δεν δίνω μεγάλη σημασία στην αλήθεια. Από τη στιγμή που η αλήθεια βασίζεται σε μια αμφιβόλου ποιότητας κρίση και σε θολές αναμνήσεις στα βάθη ενός ταραγμένου μυαλού δεν έχει και ιδιαίτερη αξία. Συμφωνώ με τον Βιγιόν που έγραψε ότι το ίδιο του μοιάζουν και οι αλήθειες και οι ψευτιές. Ήταν μεγάλος ποιητής και μακάρι να είχε αναλόγου επιπέδου ικανότητες και στις κλοπές(τον είχαν βάλει φυλακή και όταν αποφυλακίστηκε τα ίχνη του χάθηκαν στην αιωνιότητα).

Είχα κερδίσει κάτι προσκλήσεις για μια γαλλική κωμωδία σε ένα σινεμά στο κέντρο της Αθήνας και ήταν καλή ευκαιρία για να βγω με την κοπέλα που μου άρεσε. Το κακό με τα σινεμά είναι ότι δεν μπορείς να πιεις και κατά τη γνώμη μου δεν υπάρχει καλύτερο μέρος για να πιεις μια μπύρα από το ναό της έβδομης τέχνης(το κλισέ το έβαλα για την περίπτωση που με διαβάζει κάποιος αρθρογράφος εφημερίδας).

Η ταινία παραδόξως ήταν πολύ καλή και είχε έξυπνο χιούμορ, αλλά πίσω από τα γέλια μου κρυβόταν μια αμφιβολία. Πότε να τη φιλήσω; Με γουστάρει; Θα βαράω το κεφάλι μου στο τοίχο όταν πάω σπίτι; Διάολε, είναι τόσο όμορφη. Τι στον πούτσο κάνουν σε τέτοιες περιπτώσεις.

Όταν γνωριστήκαμε ήμουν τέρμα μεθυσμένος, αν και πρέπει να διασκέδασε και να με πέρασε για πολύ ευχάριστο τύπο. Τη δεύτερη φορά δεν ήμουν μεθυσμένος και μάλλον αυτό ήταν το πρόβλημα. Η ηττοπάθεια με είχε συνεπάρει και μπορώ να πω ότι μέσα στην παράνοια μου το έβρισκα πολύ διασκεδαστικό να φάω άκυρο στο τέλος της βραδιάς.

-Θες να πάμε σπίτι ή να κάνουμε καμιά βόλτα;
-Πάμε σπίτι.

Μια χαρά τα κατάφερα και απόψε. Το βλέμμα της έδειχνε ότι της αρέσω, αλλά η αμηχανία μου έδειχνε ότι θα τα γαμήσω όλα στο τέλος. Τι άλλο πια να πεις με μια κοπέλα που έχετε βγει ήδη τρεις φορές μαζί. Η απάντηση είναι ότι το μόνο που μπορείς να πεις είναι μαλακίες για να περνάει η ώρα. Και πόσες μαλακίες να πω χωρίς να φανώ τελείως μαλάκας;

Μήπως να της πω ότι είμαι ποιητής; Οι γκόμενες γουστάρουν τους ποιητές γιατί πιστεύουν ότι είναι διαφορετικοί. Σκατά, δεν αισθάνομαι διαφορετικός επειδή γράφω ποιήματα, αλλά επειδή είμαι ζωντανός σε μια στοιχειωμένη πόλη και αν δεν μπορεί να το καταλάβει αυτό δεν αξίζει καν την προσπάθεια. Όταν γίνω διάσημος(που δεν πρόκειται να γίνω ποτέ) θα εκμεταλλευτώ τις γυναίκες όπως τους αρμόζει, αλλά προς το παρόν ξέρω ότι η νύχτα θα λήξει με μια μπύρα στο χέρι και με το βλέμμα στο τίποτα που αγαπώ.

Γουστάρω τις ήττες. Αναγεννιέμαι από τις ήττες. Ζω για να νικήσω όντας ο μεγαλύτερος χαμένος της ιστορίας και αν αυτό δεν χρειάζεται πολύ μυαλό, σίγουρα χρειάζεται πολλά αρχίδια.

The Thin Red Line - Η Λεπτή Κόκκινη Γραμμή (1998)

Η θέαση του <<The Thin Red Line>> με έκανε να σκίσω όλα τα πτυχία μου(αν και δεν έχω κανένα). Πως γίνεται ένα αντιπολεμικό αριστούργημα σαν αυτό να έχει μείνει στην αφάνεια; Το ήξερα ότι τα Όσκαρ είναι, κατά βάση, η προσωποποίηση της γελοιότητας και της άκρατης χολιγουντιανής βλακείας της ανάδειξης της μετριότητας και της στυγνής εμπορικότητας, αλλά αυτό που έγινε τη χρονιά που βγήκε η συγκεκριμένη ταινία δεν έχει προηγούμενο.

Το έχω γράψει πολλές φορές και ακόμα δεν το πιστεύω, αλλά ζούμε σε έναν κόσμο που έχει πάρει Όσκαρ καλύτερης ταινίας το Shakespeare in Love! Και το Amadeus(άσχετο αλλά πρέπει να σημειωθεί κάποτε ως έγκλημα κατά της ανθρωπότητας η καρικατούρα του Μότσαρτ που μας σέρβιρε αυτή η γελοία ταινία). Και όχι μόνο αυτό, αλλά προτιμήθηκε και σαν πολεμική ταινία της χρονιάς η Διάσωση του Στρατιώτη Ράιαν του ρηχού και μονοκόμματου Σπίλμπεργκ(που είναι βέβαια παρόλα αυτά μια καλή ταινία, αλλά εδώ μιλάμε σε σύγκριση με ένα αριστούργημα).

Η υπόθεση με λίγα λόγια. Στον Β' παγκόσμιο πόλεμο μια ομάδα αμερικανών στρατιωτών αποβιβάζεται σε ένα νησί, όπου έχουν το ορμητήριο οι Ιάπωνες, για να το καταλάβει. Ο πόλεμος είναι όμως απλά η βάση για να φανεί η σύγκριση με την αγνότητα και την ομορφιά της φύσης όπου διαδραματίζονται τα γεγονότα.

Με τον Τέρενς Μάλικ είχα γνωριστεί με την ταινία το Δέντρο της Ζωής και η αλήθεια είναι ότι δεν μου είχε αφήσει τις καλύτερες εντυπώσεις, καθώς είχα φτάσει στο σημείο να αναρωτιέμαι αν πρόκειται για ταινία ή κάτι άλλο που δεν μπορώ να καταλάβω. Αλλά το <<The Thin Red Line>> είναι ένα γνήσιο αριστούργημα που νομίζω προφανέστατα έχει αναφορές σε ένα άλλο μεγάλο έργο, το <<Paths of Glory>> του μεγάλου Στάνλεϊ Κιούμπρικ.

Η μάχη χωρίς νόημα για την κατάκτηση ενός ασήμαντου στόχου, η απουσία της αξίας της ζωής των στρατιωτών και η σκληρότητα του αξιωματικού που διέταξε την επίθεση θυμίζουν έντονα την εν λόγω ταινία. Και βέβαια το φιλοσοφικό υπόβαθρο και τα ερωτήματα που τίθενται για τη ζωή και το θάνατο και την ματαιότητα της ύπαρξης είναι ένας άτυπος φόρος τιμής στο αξεπέραστο Κιούμπρικ.

Το cast της ταινίας είναι μια dream team του Χόλιγουντ και αναφέρω μερικά από τα ονόματα των ηθοποιών που συμμετέχουν. Σον Πεν, Τζον Κιούζακ, Άντριεν Μπρόντι, Γούντι Χάρελσον, Τζάρεντ Λέτο, Τζον Τραβόλτα, Τζόρτζ Κλούνεϊ, Νικ Σταλ, Τζον Σ. Ράιλι, Τόμας Τζέιν και Τζιμ Καβίζελ! Απίστευτο cast και το μόνο αρνητικό είναι ότι δεν έγινε σωστός καταμερισμός των ρόλων, αφού κάποιοι έχουν πολύ μικρή συμμετοχή και κάποιοι άλλοι πεθαίνουν γρήγορα.

Πάμε τώρα στην ουσία και στο μήνυμα της ταινίας που με συγκίνησε ιδιαίτερα και με έκανε να καπνίζω κοιτώντας το κενό μετά το τέλος της. Η αντίθεση του πολέμου και της τρέλας των ανθρώπων που σκοτώνονται για περιουσιακά στοιχεία, όπως λέει εύστοχα ο Πεν, με την ομορφιά και τη γαλήνη της φύσης. Δεν είμαι χίπης, αλλά μου ήρθε να βγω στο δρόμο και να φιλάω τα δέντρα. Οι σκηνές που μου μείνανε χαρακτηριστικά είναι ο ήλιος που ξεπρόβαλε κατά την διάρκεια της επίθεσης στο λόφο και τα στάχυα που κουνιόντουσαν αρμονικά μπροστά απ΄το στρατιώτη που έχει πέσει από πίσω τους περιμένοντας να σκοτώσει. Τέτοιες σκηνές υπάρχουν εκατοντάδες και αντί να οικειοποιηθείς με την ιδέα του πολέμου, καταλήγεις στην αγάπη για τη φύση που στην ουσία είμαστε αναπόσπαστο μέρος της. Μαγευτικό αποτέλεσμα από τον Μάλικ και μόνο γι'αυτό κερδίζει τον αιώνιο σεβασμό μου.

Αλλά ο Μάλικ δεν μένει μόνο εκεί και θέτει κάμποσα φιλοσοφικά ερωτήματα για τη ζωή, το θάνατο, την αγάπη και όχι μόνο. Θα βάλω, όπως συνηθίζω τα σημεία που μου έμειναν, κυρίως από τα πολλά voice over των πρωταγωνιστών. Πριν κλείσω αυτό το κείμενο έχω να δώσω μια συμβουλή. Δείτε την και θα κατανοήσετε καλύτερα την λέξη άνθρωπος.

Private Witt: Αυτό το μεγάλο κακό. Από που προέρχεται; Πως εμφανίστηκε στον κόσμο; Τι σπόρος, τι ρίζα το έκανε να μεγαλώσει τόσο; Ποιος μας το κάνει αυτό; Ποιος μας σκοτώνει; Μας παίρνει τη ζωή και το φως. Μας κοροϊδεύει με τη θέα του τι θα μπορούσαμε να γνωρίζουμε. Μήπως η καταστροφή μας βοηθήσει τη Γη; Θα βοηθήσει το γρασίδι να μεγαλώνει και τον ήλιο να λάμπει; Είναι σκοτάδι αυτό μέσα σου; Έχεις περάσει μέσα από αυτή τη νύχτα;

*****

Private Witt: Που είναι αυτό που ήμασταν μαζί; Που είναι αυτός που έζησα μαζί του; Ο αδερφός. Ο φίλος. Σκοτάδι, φως. Μίσος και αγάπη. Όλα αυτά βρίσκονται στο ίδιο μυαλό; Είναι χαρακτηριστικά του ίδιου προσώπου; Ω, ψυχή μου. Άσε με να είμαι μέσα σου τώρα. Κοίταξε έξω μέσα από τα μάτια μου. Κοίταξε τα πράγματα που δημιούργησες. Όλα τα πράγματα λάμπουν.

*****

Private Witt: Έχω δει ένα διαφορετικό κόσμο. Κάποιες φορές νομίζω ότι είναι στη φαντασία μου.

*****

First Sgt. Edward Welsh: Όλα είναι ένα ψέμα. Ότι ακούς, ότι βλέπεις. Είναι τόσα πολλά. Απλά έρχονται το ένα μετά το άλλο. Είσαι σε μια κάσα. Μια κινούμενη κάσα. Σε θέλουν νεκρό ή στο ψέμα τους. Υπάρχει μόνο ένα πράγμα που μπορεί να κάνει ένας άντρας, βρες κάτι που να είναι δικό σου και κάντο νησί σου. Αν δεν σε συναντήσω ποτέ σε αυτή τη ζωή, άσε με να αισθανθώ την έλλειψη. Ένα βλέμμα με τα μάτια σου και η ζωή μου είναι δική σου.