Τετάρτη 25 Δεκεμβρίου 2013

Το αόρατο μαχαίρι

- Τι θα κάνεις την ημέρα του Αγίου Βαλεντίνου; ρωτάει το πρόβατο το λιοντάρι.

- Την ημέρα τίποτα, το βράδυ όμως πολλά, απαντάει καθώς ακονίζει τα νύχια του.

Από πίσω το κοράκι να ουρλιάζει: ΕΙΝΑΙ ΕΥΑΛΩΤΕΣ!

Και την ίδια ώρα, αλλά σε άλλη εποχή, ένα ζευγάρι αναπολεί το μαχαίρι που τους σκότωσε.

Κυριακή 22 Δεκεμβρίου 2013

Οι καλύτερες ατάκες του The Wire


Στην Ελλάδα τα τελευταία χρόνια έχουμε ανακαλύψει τις αμερικάνικες σειρές και ο ενθουσιασμός μας θυμίζει τον αλκοολικό που μεθάει με Θεία Κοινωνία, καθώς επιτέλους ξεφύγαμε από την ηλιθιότητα της ελληνικής τηλεόρασης. Ο Μπέζος, ο Ρώμας και τα υπόλοιπα ''αστέρια'' της εγχώριας TV αντικαταστάθηκαν με τα Φιλαράκια και το Big Bang Theory αρχικά και μετέπειτα με Game of Thrones, Sons of Anarchy, Breaking Bad κτλ.

Και εκεί που γελάγαμε με πρωτότυπα αστεία για πεθερές και σοκαριζόμασταν με τα φιλιά μεταξύ ανδρών του Παπακαλιάτη, ήρθε η αμερικάνικη πραγματικότητα να μας βγάλει από τη ζούγκλα των κατάλοιπων της επαρχιώτικης νοοτροπίας του μέσου βλαχοαστού της Ευρώπης και να μας κλείσει το μάτι επιδεικτικά η εξέλιξη της τέχνης.


Το The Wire είναι ότι καλύτερο έχει παρουσιάσει η αμερικάνικη τηλεόραση. Είναι μακράν η ποιοτικότερη σειρά που έχει βγει και δεν είναι τυχαία η βαθμολογία που έχει στο imdb(9,4). Πρόκειται για μια αστυνομική σειρά( του HBO φυσικά) η οποία παρουσιάζει όλα τα στρώματα της παρακμής του συστήματος μιας σύγχρονης μεγαλούπολης. Κάθε μια από τις πέντε σεζόν της πιάνει και ένα διαφορετικό παρακλάδι της αστικής σαπίλας. Η παράνομη διακίνηση ναρκωτικών και ο τρόπος αντιμετώπισης τους, το λιμενικό σύστημα και η αποσύνθεση των συνδικαλιστικών σωματείων, η γραφειοκρατία, το εκπαιδευτικό σύστημα και τα ΜΜΕ είναι οι βάσεις κάθε μιας από τις πέντε καταπληκτικές σεζόν.

Με τον ρεαλισμό να τσακίζει κόκαλα και με τη όσο πιο απλοϊκή γίνεται σκηνοθεσία(πολλές φορές νομίζεις ότι παρακολουθείς ντοκιμαντέρ). Με πάρα πολλούς ημιερασιτέχνες ηθοποιούς(πολλοί από αυτούς ήταν και στην πραγματικότητα εγκληματίες). Μια σειρά που διδάσκεται σε πανεπιστήμια όπως το Χάρβαρντ και είναι η αγαπημένη του Μπαράκ Ομπάμα. Όποιος κάτσει και την παρακολουθήσει πολύ δύσκολα θα μπορέσει να απολαύσει ξανά παρόμοιου είδους σειρές και ταινίες.

Σε κάποιο άλλο κείμενο θα κάτσω να αναλύσω τις σεζόν και τους χαρακτήρες της, σε αυτό όμως θα σημειώσω τις καλύτερες ατάκες. Όταν ξεκινάει κάθε επεισόδιο(μετά τους τίτλους αρχής) αναγράφεται μια φράση που θα ειπωθεί αργότερα από κάποιον πρωταγωνιστή της σειράς. Είναι στο κλασσικό μοτίβο που θα έχετε δει όλοι με κάποια ''σοφά'' αποφθέγματα. Και ενώ μπορεί να φαίνεται πολύ βαθυστόχαστη σαν φράση ή αντίθετα πολύ απλοϊκή, όταν την δεις να επαναλαμβάνεται στην κανονική ροή της σειράς αποκτάει εντελώς άλλη υπόσταση(ανάλογα με το ποιος τι λέει και σε τι συνθήκες).

Πρόκειται για ότι πιο φιλοσοφικά ιδιοφυές έχω δει! Πραγματικά δεν έχω λόγια για να περιγράψω το μεγαλείο της συγκεκριμένης ιδέας, πρέπει να την δείτε και θα με καταλάβετε. Ξεκινάμε λοιπόν.


''You cannot lose, if you do not try'' Marla Daniels - ''Δεν χάνεις, αν δεν παίξεις''

*****

''The king stay the king'' D'Angelo - ''Ο βασιλιάς παραμένει βασιλιάς''

*****

''Come at the king, you best not miss'' Omar - ''Έλα στο βασιλιά, αλλά μην αστοχήσεις''

*****

''all in the game...'' Traditional West Baltimore - ''...όλα είναι στο παιχνίδι''

*****

''If I hear music, I'm gonna dance.'' Greggs - ''Αν ακούσω μουσική, χορεύω''

*****

''It don't matter that some fool say he different...'' D'Angelo - ''Δεν παίζει ρόλο αν ένας ηλίθιος πει ότι διαφέρει...''

*****

''Don't worry, kid. You're still on the clock'' Horseface - '' Μην ανησυχείς, είσαι ακόμα εδώ''

*****

''The world is a smaller place now'' The Greek - ''Ο κόσμος έγινε μικρότερος''
Υ.Γ. Ναι, έχει και ελληνική μαφία!

*****

''Business. Always business'' The Greek - ''Δουλειά. Πάντα δουλειά.''

*****

''Don't matter how many times you get burnt, you just keep doin' the same'' Bodie - '' Όσες φορές και αν καείς, συνεχίζεις να κάνεις τα ίδια''

*****

''The gods will not save you'' Burrell - '' Οι θεοί δεν θα σε σώσουν''

*****

''I had such fuckin' hopes for us'' McNulty - ''Είχα τόσες γαμημένες ελπίδες για μας''

*****

''Crawl, walk, and then run'' Clay Davis - ''Σύρσου, περπάτα και μετά τρέξε''

*****

''...while you're waiting for moments that never come'' Freamon - ''...ενώ εσύ περιμένεις για στιγμές που δεν έρχονται ποτέ''

*****

''Call it a crisis of leadership'' Proposition Joe - ''Ονόμασε το κρίση ηγεσίας''

*****

''We ain't gotta dream no more, man'' Stringer Bell - ''Δεν έχουμε πια όνειρο, φίλε''

*****

''Lambs to the slaughter here'' Marcia Donnelly - ''Πρόβατα για σφαγή''

*****

''I still wake up white in a city that ain't'' Carcetti - ''Πάλι ξυπνάω λευκός σε μια πόλη που δεν είναι''

*****

''I love the first day, man. Everybody are friendly an' shit'' Namond Brice -  ''Αγαπώ την πρώτη μέρα. Όλοι είναι φιλικοί και μαλακίες''

*****

''No one wins. One side just loses more slowly'' Prez - ''Κανείς δεν κερδίζει. Απλώς η άλλη πλευρά χάνει πιο αργά''

*****

''If you with us, you with us'' Chris Partlow - ''Αν είσαι μαζί μας είσαι μαζί μας''

*****

''World goin' one way, people another'' Poot - ''Ο κόσμος πάει απ'τη μια, οι άνθρωποι απ'την άλλη''

*****

''You play in dirt, you get dirty'' McNulty - ''Όταν παίζεις στη βρομιά, βρομίζεσαι''

*****

''The bigger the lie, the more they believe'' Bunk - ''Όσο πιο μεγάλο το ψέμα, τόσο πιο πολύ το πιστεύουν''

*****

''They're dead where it doesn't count'' Fletcher - ''Πέθαναν εκεί που δεν μετράει''



Κυριακή 15 Δεκεμβρίου 2013

Ghost Dog: The Way of the Samurai - Ghost Dog: Ο Τρόπος των Σαμουράι (1999)


Το Ghost Dog: The Way of the Samurai είναι η αγαπημένη μου ταινία από τον μεγάλο σκηνοθέτη που ακούει στο όνομα Τζιμ Τζάρμους. Είναι η κλασσική περίπτωση ταινίας που δεν έχει την αναγνώριση που της αξίζει, αλλά που κάθε πιστός του ανεξάρτητου αμερικάνικου κινηματογράφου πρέπει να την δει.

Η υπόθεση είναι η εξής. Ο Ghost Dog είναι ένας εκτελεστής που δουλεύει για έναν μαφιόζο επειδή του είχε σώσει κάποτε τη ζωή και είναι πιστός στους κώδικες των Σαμουράι. Μέχρι που η ιταλική μαφία αποφασίζει να τον καθαρίσει και εκείνος στρέφεται εναντίον τους αφού έχουν σκοπό να σκοτώσουν και τον ευεργέτη του.

Στο παρακάτω βίντεο είναι η αγαπημένη μου σκηνή από την ταινία. Η προπόνηση του Ghost Dog στην ταράτσα που μένει σε μαγεύει, ενώ το underground hip hop instrumental του RZA έρχεται και δένει την σκηνή.


Πρώτα από όλα, ας υποκλιθούμε όλοι στο τεράστιο ταλέντο του Φόρεστ Γουίτακερ. Το ιδιαίτερο βλέμμα του, λόγω μιας πάθησης στο μάτι την αμβλυωπία, γνωστή και ως ''τεμπελιά του οφθαλμού'', σε μαγνητίζει από την αρχή μέχρι το τέλος. Τον βάζω σε μια ξεχωριστή κατηγορία ηθοποιών, μαζί με τους Φίλιπ Σέιμουρ Χόφμαν και Χοακίν Φίνιξ, που ξεκίνησαν ως οι ιδανικοί ερμηνευτές δεύτερων ρόλων και εξελίχθηκαν στους πιο ταλαντούχους ηθοποιούς της γενιάς τους.

Η μοναξιά, η αντισυμβατικότητα της ζωής του, η ιδιότυπη αίσθηση της ελευθερίας που τονίζεται με την διαμονή του σε ταράτσα δίπλα σε ένα περιστερώνα και η αποκοπή του από τον πραγματικό κόσμο είναι μερικά από τα χαρακτηριστικά του πρωταγωνιστή. Ο Τζάρμους αρέσκεται να έχει ως βάση την μοναχική πορεία ενός ανθρώπου στη ζωή και φαίνεται και από προηγούμενες ταινίες του( πχ. Dead Man, Broken Flowers, Down by Law κτλ).


Και έχουμε λοιπόν για πρωταγωνιστή έναν μαύρο Σαμουράι! Τα κειμενάκια από το βιβλίο των Σαμουράι που εμφανίζονται, ανά τακτά χρονικά διαστήματα μέσα στη ταινία, είναι και η ουσία της. Θα αντιγράψω μερικά από αυτά που μου έκαναν την μεγαλύτερη αίσθηση.

****

Είναι σίγουρο ότι δεν υπάρχει τίποτα άλλο εκτός από το στιγμιαίο σκοπό της στιγμής. Ολόκληρη η ζωή του ανθρώπου είναι μια διαδοχή από την μια στιγμή στην άλλη. Αν κάποιος κατανοεί πλήρως την παρούσα στιγμή δεν υπάρχει τίποτα άλλο να κάνει και τίποτα άλλο να επιδιώξει.

****

Είναι μια καλή οπτική γωνία να βλέπεις τον κόσμο σαν ένα όνειρο. Όταν σου συμβεί κάτι που μοιάζει με εφιάλτη, θα ξυπνήσεις και θα πεις στον εαυτό σου ότι ήταν απλά ένα όνειρο. Λέγεται ότι ο κόσμος που ζούμε δεν είναι πολύ διαφορετικό από αυτό.

****

Υπάρχει κάτι που μπορείς να μάθεις από μια δυνατή βροχή. Όταν ξεσπάσει καταιγίδα, προσπαθείς να μην βραχείς και τρέχεις κατά μήκος του δρόμου. Αν και περπατάς κάτω από τις μαρκίζες των σπιτιών, πάλι βρέχεσαι. Αν το συνειδητοποιήσεις από την αρχή, δεν θα σαστίσεις αν και πάλι γίνεις μούσκεμα. Αυτή η γνώση ισχύει για όλα τα πράγματα.

****
Και το τελευταίο με το οποίο κλείνει η ταινία.

Στην περιοχή Καμιγκάτα έχουν ένα είδος κουτιού για κολατσιό. Το χρησιμοποιούν για μια ημέρα παρατήρησης λουλουδιών. Στην επιστροφή το πετούν και το τσακίζουν με τα πόδια. Το τέλος είναι σημαντικό για όλα τα πράγματα.


Και τα κείμενα των Σαμουράι δεν είναι τα μοναδικά φιλοσοφικά ερεθίσματα της ταινίας. Ο Τζάρμους καταφέρνει, χωρίς να κουράζει ούτε μια στιγμή αφού η υπόθεση είναι πολύ απλή και ευχάριστη, να περάσει ένα σωρό μηνύματα.

Ο καλύτερος φίλος του Ghost Dog είναι ένας παγωτατζής που δεν μιλάει καν την ίδια γλώσσα. Το βάθος μιας ουσιαστικής ανθρώπινης σχέσης σε αντιδιαστολή με την μέση παρακμή που επικρατεί σήμερα. Τα καρτούν που βλέπει στο τέλος η κόρη του αρχιμαφιόζου, που κοντράρονται βγάζοντας συνεχώς όλο και πιο μεγάλα όπλα από την τσέπη τους. Πόσο πιο απλοϊκά να περάσεις την μεγαλύτερη αλήθεια του κόσμου μας;

Και κλείνω με μια ατάκα από την ταινία αυτή την κριτική, αφού πρώτα παροτρύνω όλους τους σινεφίλ να απολαύσουν αυτό το μικρό αριστούργημα.

O Ghost Dog πυροβολεί δυο κυνηγούς που μόλις έχουν σκοτώσει μια αρκούδα και ακολουθεί ο διάλογος με τον ένα από αυτούς πριν τον αποτελειώσει.

Ghost Dog: Ξέρεις, αρχαίοι πολιτισμοί θεωρούσαν τις αρκούδες ισότιμες των ανθρώπων.

Κυνηγός: Εδώ, όμως, δεν είναι αρχαίος πολιτισμός.

Ghost Dog: Καμιά φορά είναι.
(Και τον σκοτώνει)



Παρασκευή 13 Δεκεμβρίου 2013

Sin City - Αμαρτωλή Πόλη (2005)


Το Sin City πρόκειται για ένα κινηματογραφικό αριστούργημα του Αμερικάνικου σινεμά. Αποτελεί πιστή μεταφορά του πασίγνωστου κόμικ του Φρανκ Μίλλερ στην μεγάλη οθόνη. Ας ξεκινήσουμε με λίγα λόγια για την υπόθεση.

Οι τρεις ιστορίες του έργου διαδραματίζονται στην Basin City( το πλήρες όνομα της). Οι περιπέτειες των διάφορων περίεργων τύπων που ζουν στην πόλη-συνώνυμο της εγκληματικότητας είναι το κυρίαρχο θέμα της ταινίας. Ένα συνταξιούχος αστυνομικός που προσπαθεί να σώσει ένα κοριτσάκι από τα χέρια ενός πλούσιου παιδεραστή, ένας περιθωριακός, άσχημος και μισότρελος εγκληματίας που ψάχνει να βρει τον δολοφόνο της μοναδικής γυναίκας που του έδειξε λίγη τρυφερότητα στη ζωή του και η προσπάθεια ενός πρώην δολοφόνου να σώσει τις πόρνες της πόλης από την οργή των αστυνομικών μετά την δολοφονία ενός εξ αυτών.

Το Sin City από την πρώτη στιγμή σε κερδίζει και η παρακάτω εναρκτήρια σκηνή της ταινίας, που σκηνοθέτησε ο Ρόμπερτ Ροντρίγκεζ , λέγεται ότι έπεισε τον Φρανκ Μίλλερ να συμμετέχει στην σκηνοθεσία της.


Πρώτα από όλα, η noir ατμόσφαιρα της ταινίας είναι φανταστική. Αν είχε σκηνοθετηθεί μερικές δεκαετίες νωρίτερα και δεν είχε την ''στάμπα'' της εμπορικότητας και την υποβαθμισμένη ετικέτα του κόμικ στοιχείου θα θεωρούνταν ήδη από τις κορυφαίες στο είδος της.

Τα χρώματα και η εναλλαγή τους κυριολεκτικά σε μαγεύουν. Με βάση το ασπρόμαυρο και με πινελιές χρώματος στα πιο τέλεια σημεία( πχ. το κόκκινο φόρεμα της Shelton, η κόκκινη καρδιά του κρεβατιού που έκανε έρωτα ο Marv με την Goldie, η εναλλαγή πράσινου, μπλε, κίτρινου και κόκκινου στην απίθανη σκηνή στο αμάξι με τον Dwight και τον Jackie Boy, το σιχαμένο κίτρινο του Yellow Bastard κτλ ).

Η σκηνοθεσία του Ρόμπερτ Ροντρίγκεζ είναι αναπάντεχα καλή, αν και πρέπει να δώσουμε και ένα μεγάλο credit στον Κουέντιν Ταραντίνο ο οποίος εμφανίζεται με ένα σκηνοθετικό guest(!). Βεβαίως, η συμμετοχή του Φρανκ Μίλλερ( ενός θρύλου της ένατης τέχνης και δημιουργού του κόμικ ) στην σκηνοθεσία αποτελεί εχέγγυο ποιότητας.


Το cast της ταινίας είναι καταπληκτικό και απαρτίζεται από την αφρόκρεμα του Χόλιγουντ. Κρατήστε την αναπνοή σας και έχουμε και λέμε. Μπρους Γουίλις, Μίκι Ρουρκ, Κλάιβ Όουεν, Μπενίσιο Ντελ Τόρο, Ελάιζα Γουντ, Τζέσικα Άλμπα, Μάικλ Μάντσεν, οι αδικοχαμένοι Μάικλ Κλαρκ Ντάνκαν και Μπρίτανι Μέρφι και πολλοί άλλοι αποτελούν μια κινηματογραφική Dream Team στα χέρια και στα όνειρα κάθε σκηνοθέτη.

Οι ερμηνείες όλων των ηθοποιών είναι σε πολύ καλό επίπεδο, αλλά ιδιαίτερη μνεία θα κάνω στον Μίκι Ρουρκ ο οποίος απογειώνει τον χαρακτήρα του, ίσως γιατί σε μεγάλο βαθμό παίζει και τον εαυτό του. Οι Ντελ Τόρο και Όουεν είναι εκπληκτικό δίδυμο και η σκηνή στην τουαλέτα όπου συνυπάρχουν σχεδόν επική.


Η ατμόσφαιρα της παρακμής και της μοναξιάς που σου δημιουργεί η σκοτεινή αυτή πόλη είναι μοναδική και εμπνέει αφόρητα. Βεβαίως, σε μια ταινία που συμμετέχουν οι Ροντρίγκεζ και ο Ταραντίνο δεν γίνεται να μην υπάρχουν αμέτρητες στιγμές βίας και αίμα με το κιλό, αλλά όλα γίνονται με τόσο υψηλό δείκτη αισθητικής που δεν ενοχλεί στο ελάχιστο.

Εξάλλου, πρόκειται για την μεταφορά του κόμικ στον κινηματογράφο και σε αυτό τουλάχιστον μπορούμε να πούμε ότι παίρνουν άριστα. Είναι σαν να βλέπεις τις σελίδες του αυτούσια προσαρμοσμένες στο πανί. Η εικόνα είναι τόσο θελκτική που σχεδόν θα ήθελες να ζεις σε μια παρόμοια πόλη που αντικατοπτρίζει την γοητεία της αστικής κόλασης μιας οποιαδήποτε μεγαλούπολης.


Θα μπορούσα να γράφω με τις ώρες, αλλά θα κλείσω με μερικές από τις αγαπημένες μου ατάκες από το Sin City. Η ταινία είναι άκρως ψυχαγωγική ακόμα και για τους μη-φαν αυτού του είδους και βλέπεται ευχάριστα. Την συνιστώ ανεπιφύλακτα σε όσους αρέσουν τα film noir και η σκοτεινή αισθητική. Πρόκειται σίγουρα για μια απ'τις καλύτερες ταινίες του 21ου αιώνα και κατέχει δίκαια μια θέση στην σινεφίλ καρδιά μου.

Marv: This is blood for blood and by the gallons. These are the old days, the bad days, the all-or-nothing days. They're back! There's no choices left. And I'm ready for war.

****

Lucille: Prison was hell for you Marv, it's gonna be life this time.

Marv: Hell is waking up every goddamn day and not even knowing why you're here.

****

Priest: ...ask yourself if that corpse of a slut is worth dying for.

Marv: Worth dying for.
[shoots priest]

Marv: Worth killing for.
[shoots him again]

Marv: Worth going to hell for.
[shoots him again]

Marv: Amen.

****

Υ.Γ.

Η καλύτερη ατάκα της ταινίας που θα έπρεπε να είναι και το τυπικό τέλος της, ίσως το μοναδικό ουσιαστικό ψεγάδι της.

John Hartigan: An old man dies. A young woman lives. A fair trade...




Τετάρτη 11 Δεκεμβρίου 2013

Δεν μιλάγαμε καν την ίδια γλώσσα

Δεν μιλάγαμε καν την ίδια γλώσσα. Παρ'όλα αυτά τα μάτια της ήταν μια ιδιόμορφη δημιουργία ανάμνησης. Τα μαλλιά της και τα χέρια της. Και η μπύρα μου.

Το κενό μεταξύ μας δεν ήταν απόρροια της γλώσσας και του ανώφελου της, εκ των πραγμάτων, σύντομης σχέσης μας. Το κενό ήταν η πληγή μας. Το παρελθόν της και το μέλλον μου. Το ποτήρι είναι μισοάδειο και η νύχτα στην ακμή της.

Ίσως και να την είχα ερωτευτεί. Ίσως και να με είχε στείλει αδιάβαστο. Ίσως να γράψω ένα ποίημα για το πρόσωπο της. Ίσως και να μην το μάθει ποτέ.

Αποφεύγει το βλέμμα μου με χαρακτηριστική ευλάβεια. Ο κίνδυνος της αγάπης παραμονεύει και δεν την αδικώ γι'αυτό. Τι άλλο να πούμε; Μιλάμε ήδη εδώ και πέντε λεπτά.

Ήρθε η ώρα να πούμε καληνύχτα που μπορεί να έχει και μικρή δόση αντίο. Παράξενος τρόπος προσέγγισης. Όπως και να χει ας πιούμε περισσότερο κρασί.


Παρασκευή 6 Δεκεμβρίου 2013

Χειμώνας σε φιλικό σπίτι

Χειμώνας σε φιλικό σπίτι. Μια φωτιά έκαιγε μπροστά μου και μέσα μου ταυτόχρονα. Το κρασί η μόνη σταθερά για αυτό το βράδυ. Η συζήτηση είχε πάρει παράξενη τροπή, αλλά δεν ειπώθηκε τίποτα άξιο σημασίας, όπως πάντα άλλωστε. Ή σχεδόν πάντα, δεν είμαι σίγουρος. Ποτέ δεν ήμουν.

Απ'έξω η θάλασσα να υπενθυμίζει την ματαιότητα και ο ουρανός μόνιμη προσπάθεια έμπνευσης. Δυο κιθάρες και μια καλή φωνή ήταν προάγγελος διασκέδασης. Ή για να το διατυπώσω καλύτερα απόπειρα διασκέδασης.

Άκουσα την φωνή της καθώς έμπαινε στο σπίτι και ένιωσα την απειλή της προσμονής στο μουδιασμένο μου μυαλό. Περάσαν τόσα χρόνια από εκείνες τις λίγες νύχτες που στην φαντασίωση του μονόπλευρου έρωτα μου πίστευα ότι ήταν δίκη μου. Το σημάδι της μονίμως χαραγμένο πάνω μου και το χαμόγελο της εκκίνηση ζωής.

Δεν είχα πιει αρκετά για να της μιλήσω. Δεν είχα πιει αρκετά για να την κοιτάξω. Δεν είχα πιει αρκετά για να βρίσκομαι στο ίδιο δωμάτιο μαζί της. Δεν είχα πιει αρκετά για να αντέξω την ειρωνεία ενός ψέματος. Όπως και να χει, δεν είχα πιει αρκετά.

Η επιτηδευμένη απόσταση της επικοινωνίας μεταξύ των ''φίλων'' που τα πίνουνε και τραγουδάνε εν μέσω μιας γενικότερης λανθασμένης αντίληψης για τον ρόλο της ευτυχίας κατά την διάρκεια των διακοπών, ήταν το ιδανικό μέρος για να κρυφτώ για το υπόλοιπο της βραδιάς. Όταν ενώνονται πολλές προσωπικές μοναξιές δημιουργείται το χάσμα της ηλιθιότητας.

Από κρασί το γύρισα σε τσίπουρο και αυτή ήταν η μοναδική ευχάριστη εξέλιξη. Έγραψα πέντε ποιήματα με ακατάληπτους στίχους σε μια οθόνη αφής. Αυτό είναι το καλό με την τεχνολογία. Είναι συνυφασμένη με το τίποτα στην μέση χρήση της και δεν σε υποψιάζεται κανείς.

Το τραγούδι ξεκινάει. Τα βλέμματα ανταμώνουν. Μια ελπίδα πάει στο διάολο και ξαναγυρνάει. Μια μάσκα κάνει εντυπωσιακή εμφάνιση. Η φωτιά σιγοκαίει. Ένα κύμα σκάει στην γνώριμη παραλία της μελαγχολίας. Και η προσομοίωση της δυστυχίας περιμένει στην γωνία.

Συνεχίζεται...


Δευτέρα 2 Δεκεμβρίου 2013

Κρασί εγώ, χαμόγελο αυτή

Μακριά ο χωρισμός
και δίπλα μου παλιά αγάπη,
είναι τα μάτια της γλυκιά αυταπάτη
και ο φόβος της εχθρός.

Φαντάστηκα την υπομονή
πληγώθηκα σε μια ώρα,
κρασί εγώ, χαμόγελο αυτή,
συνδυασμός σωστός
στο τότε και στο τώρα.