Δεν μιλάγαμε καν την ίδια γλώσσα

Δεν μιλάγαμε καν την ίδια γλώσσα. Παρ'όλα αυτά τα μάτια της ήταν μια ιδιόμορφη δημιουργία ανάμνησης. Τα μαλλιά της και τα χέρια της. Και η μπύρα μου.

Το κενό μεταξύ μας δεν ήταν απόρροια της γλώσσας και του ανώφελου της, εκ των πραγμάτων, σύντομης σχέσης μας. Το κενό ήταν η πληγή μας. Το παρελθόν της και το μέλλον μου. Το ποτήρι είναι μισοάδειο και η νύχτα στην ακμή της.

Ίσως και να την είχα ερωτευτεί. Ίσως και να με είχε στείλει αδιάβαστο. Ίσως να γράψω ένα ποίημα για το πρόσωπο της. Ίσως και να μην το μάθει ποτέ.

Αποφεύγει το βλέμμα μου με χαρακτηριστική ευλάβεια. Ο κίνδυνος της αγάπης παραμονεύει και δεν την αδικώ γι'αυτό. Τι άλλο να πούμε; Μιλάμε ήδη εδώ και πέντε λεπτά.

Ήρθε η ώρα να πούμε καληνύχτα που μπορεί να έχει και μικρή δόση αντίο. Παράξενος τρόπος προσέγγισης. Όπως και να χει ας πιούμε περισσότερο κρασί.