Χειμώνας σε φιλικό σπίτι

Χειμώνας σε φιλικό σπίτι. Μια φωτιά έκαιγε μπροστά μου και μέσα μου ταυτόχρονα. Το κρασί η μόνη σταθερά για αυτό το βράδυ. Η συζήτηση είχε πάρει παράξενη τροπή, αλλά δεν ειπώθηκε τίποτα άξιο σημασίας, όπως πάντα άλλωστε. Ή σχεδόν πάντα, δεν είμαι σίγουρος. Ποτέ δεν ήμουν.

Απ'έξω η θάλασσα να υπενθυμίζει την ματαιότητα και ο ουρανός μόνιμη προσπάθεια έμπνευσης. Δυο κιθάρες και μια καλή φωνή ήταν προάγγελος διασκέδασης. Ή για να το διατυπώσω καλύτερα απόπειρα διασκέδασης.

Άκουσα την φωνή της καθώς έμπαινε στο σπίτι και ένιωσα την απειλή της προσμονής στο μουδιασμένο μου μυαλό. Περάσαν τόσα χρόνια από εκείνες τις λίγες νύχτες που στην φαντασίωση του μονόπλευρου έρωτα μου πίστευα ότι ήταν δίκη μου. Το σημάδι της μονίμως χαραγμένο πάνω μου και το χαμόγελο της εκκίνηση ζωής.

Δεν είχα πιει αρκετά για να της μιλήσω. Δεν είχα πιει αρκετά για να την κοιτάξω. Δεν είχα πιει αρκετά για να βρίσκομαι στο ίδιο δωμάτιο μαζί της. Δεν είχα πιει αρκετά για να αντέξω την ειρωνεία ενός ψέματος. Όπως και να χει, δεν είχα πιει αρκετά.

Η επιτηδευμένη απόσταση της επικοινωνίας μεταξύ των ''φίλων'' που τα πίνουνε και τραγουδάνε εν μέσω μιας γενικότερης λανθασμένης αντίληψης για τον ρόλο της ευτυχίας κατά την διάρκεια των διακοπών, ήταν το ιδανικό μέρος για να κρυφτώ για το υπόλοιπο της βραδιάς. Όταν ενώνονται πολλές προσωπικές μοναξιές δημιουργείται το χάσμα της ηλιθιότητας.

Από κρασί το γύρισα σε τσίπουρο και αυτή ήταν η μοναδική ευχάριστη εξέλιξη. Έγραψα πέντε ποιήματα με ακατάληπτους στίχους σε μια οθόνη αφής. Αυτό είναι το καλό με την τεχνολογία. Είναι συνυφασμένη με το τίποτα στην μέση χρήση της και δεν σε υποψιάζεται κανείς.

Το τραγούδι ξεκινάει. Τα βλέμματα ανταμώνουν. Μια ελπίδα πάει στο διάολο και ξαναγυρνάει. Μια μάσκα κάνει εντυπωσιακή εμφάνιση. Η φωτιά σιγοκαίει. Ένα κύμα σκάει στην γνώριμη παραλία της μελαγχολίας. Και η προσομοίωση της δυστυχίας περιμένει στην γωνία.

Συνεχίζεται...