Στο ταβάνι βλέπω τους γύψους

Κρατούσες ένα μπλε τετράδιο και φορούσες ένα παλιό παλτό. Εδώ ταιριάζει κάτι ρομαντικό. Οι δάσκαλοι μου θα ήταν περήφανοι για μένα, ανά τους αιώνες και όχι μόνο και χωρίς αλκοόλ και χωρίς την καλή διάθεση που προϋποθέτει ένα ευγενές πιόμα. Πρώτα ακούς φωνές, μετά το ξύλινο πόδι χτυπάει στο πάτωμα. Γαλλικό θρίλερ και Εγγονόπουλος για να βγει το μεσοβδόμαδο, σου κρατούσα το χέρι και ονειρευόμουν χιλιοπαιγμένες σκηνές με διαφορετικούς πρωταγωνιστές. Ξύπνησα με αίμα στα δόντια, το αίμα βράζει στις φλέβες, κάποιος βλέπει ειδήσεις.

- Του βγήκαν τα feelings μαν.

Πάντα τραγουδάω, δεν μιλάω. ''Η ευτυχία μου, σκέφτομαι, θα 'ναι ζήτημα ύψους''. Πρώτα παγκάκια, μετά κανένα πάρτι, μετά ντοκ ή ινδικό, βανδαλισμοί και γέλια. ''Ποίημα αέρινο σε ανοιχτή καρδιά, αναμονή γλυκιά σε σώμα κέρινο''. Ήταν μεθυσμένη, το δίλημμα είναι δεδομένο. Πήγα εγώ, πάντα πάω εγώ, δεν βλέπω τίποτα, δεν αισθάνομαι, δεν είμαι χριστιανός, δεν είμαι άνθρωπος και είμαι, το ξέρεις πολύ καλά, το ξέρω και εγώ.

- Αυτοκτονία;

- Μέσα.

- Κατάθλιψη;

- Μέσα με τα μπούνια.

Στο ταβάνι βλέπω τους γύψους, σήμερα με μια τυχαία πόρνη 23 χρόνων και αύριο με έναν θεωρητικό έρωτα της πρότερης αθωότητας και της ύστατης ξεφτίλας. Ο μηχανισμός άμυνας της με ταράσσει, ευτυχώς που δεν αισθάνομαι πια όπως παλιά, εσύ είσαι σχεδόν παντρεμένος, ζηλεύω το ταλέντο του Βίλχελμ, πρέπει να είσαι επιστήμονας για να σε εμπιστευτεί ο άλλος, εγώ δεν είμαι ούτε καν μπεκρής, λίγη μελαγχολία για τις πρώτες πρωινές ώρες. Για τόπι και καφέ τις Κυριακές. Ένα απόγευμα κατανόησα τον λόγο ύπαρξης του δράματος, οι αρχαίοι Έλληνες ήξεραν. Σχολεία και βάλτοι, αέναες βόλτες στα σκατά. Θα είμαι λιακάδα ή σκιά.