Είναι ωραίος ο πόνος στο μονοπάτι για τη σφαγή

Το μαγαζί ήταν τόσο παρακμιακό όσο έπρεπε για να δικαιολογεί τις χαμηλές τιμές στα ποτά και τις μπύρες. Οι διπλανές παρέες αντλούσαν συναισθήματα από την ψευδαίσθηση της συντροφικότητας και η φασαρία που έκαναν, δικαιολογούσε την ανυπαρξία των λεγομένων τους, ενώ εμείς μιλάγαμε μια στο τόσο και κοιτούσαμε με μαεστρία το κενό, στην αέναη προσπάθεια μας να επιβεβαιώσουμε το προσωπικό μας δράμα ως κάτι το αληθινό. Βέβαια, το χαμόγελο στα χείλη μας δεν ήταν απόρροια του αλκοόλ που κύλαγε στις γαμημένες φλέβες μας, αλλά μια αυτοάμυνα ικανή να θυσιάσει χρόνια και ζωές με μόνο όφελος την αποφυγή της αυτοχειρίας ως υπαρκτή επιλογή.

- Γιατί άργησες τόσο ρε μαλάκα;

- Δεν φταίω εγώ, γαμήθηκε ο Πανάγαθος.

Έξω έβρεχε και μέσα πίναμε, ένας συνδυασμός ιδανικός για νουάρ χορογραφίες αστικής κατανάλωσης. ''Είναι ωραίος ο πόνος στο μονοπάτι για τη σφαγή''. Με χαϊκού περνούσε η ώρα μας και όταν μου διάβασες το απωθημένο σου, εγώ ξεκίνησα με Καγιάμ και τέλειωσα με τσιγάρο και περπάτημα. Τα χίλια μίλια του Λι Πο με συνοδεύουν σε κάθε βήμα και λόγο, η πολεμική μου διάθεση δεν εξαρτιέται από την κοινή αποδοχή, μόνο από τη ρητορική της δύναμης για πλήρη ελευθερία, μακριά από ιδεολογίες, ιδέες, ιδανικά, ιδεοληψίες και οτιδήποτε σκοπεύει στην ομαδοποίηση των ονείρων σε κάτι που μοιάζει με παράδεισο. Οι ηθικές τους καταβολές βρωμάνε από χιλιόμετρα, αλλά εγώ βαστάω ακόμα, αντέχω, τόσα χρόνια στο ίδιο δωμάτιο, χωρίς ταξίδια και γιορτές, μόνο με ατόφια παρακμή, που δημιουργεί και εναποθέτει τις ελπίδες στο πνεύμα μου, που θα το ανταμώσω κάποτε στο δρόμο της σφαγής.

Ένας τύπος καθόταν μόνος του με κουστούμι και τρεις άμστελ. Πιο δίπλα κόκκινα νύχια και κραυγές, σχολικά τετράδια και υποκουλτούρα, μια ανάμνηση με δυο κορίτσια δίπλα στον παλιό, καλό κορεάτικο ποταμό. Η γκόμενα η σημερινή μου θυμίζει τη νύχτα τη χθεσινή. Τονίζει τα γαλάζια μάτια της στον ηλεκτρικό, εγώ μίζερος και νηφάλιος.

- Και που λέτε πάμε στο μαγαζί και μου παίρνει μια μπύρα. Αυτός δύο.