Οι Τιτάνες και το μουνί

Το όνειρο της βουλής δεν ξορκίζει τα ψυχολογικά συμπλέγματα. Η ομιλία δεν είναι απλά μια από τις πέντε αισθήσεις, είναι το σπαθί στα χέρια των εχθρών μου. Γκόμενες με περιττά κιλά και εθνίκια του λυκειακού σωλήνα δοκίμαζαν σε καθημερινή βάση τις αντοχές μου. Το σαξόφωνο μου δίνει δύναμη για να αποτελειώσω την επόμενη πρόταση. Φωτιές στο πάρτι, εξόριστος ανάμεσα σε γνωστούς και αναμνήσεις. Είναι απλά άλλη μια κατάληψη, οι τύποι με τα μαύρα, πράσινα τα γράμματα και οι τοίχοι.

Στράγγιξε την κάθε ανάσα. Ήθελε τσιμπούκι στη γωνία χωρίς ''ν'' τελικό, χωρίς ορμή. Ήταν μελαχρινή, η κοτσίδα της στα χέρια μου. Αυτή στα τέσσερα, σήμερα όμως θαύμασα ένα κοριτσάκι που δεν είχε λεφτά ούτε για ξυρίσει το μουστάκι της. Κατέβηκε στην επόμενη στάση και εγώ δεν ήξερα που πηγαίνω. Η θέληση εναντιώνεται με τη λογική της κατάθλιψης και την απέραντη νοσταλγία για τις αέρινες ζωές του κρεβατιού. Η γκόμενα του φίλου μου, κρασί και γέλια στο Κουκάκι, οι Τιτάνες και το μουνί στριφογυρίζουν στο μυαλό μου.

Ο πιο άξιος ξυπνάει με σκελέα και ηττοπάθεια, ο Άκης με μικρόφωνο σε ένα αμάξι στα Εξάρχεια, ο Κώλος και ο Σωτήρης. Άναψε τσιγάρο στο απέναντι μπαλκόνι και εγώ έκλεισα το φως. Με φόβισε το πορτοκαλί φόντο και η άγνοια σου. Έδρανα και μπουζούκια από κάτω, παλιάτσος με κουστούμι, εγώ το κέντρο του σύμπαντος και απών. Οι παλιές, καλές μέρες του ΤΑΟ, όταν μια ομπρέλα έθετε τα όρια της κατανόησης της στιγμής. Η συνείδηση δεν κάνει διαλείμματα. Φασώθηκε και με τους τρεις σε μια καφετέρια της Ρόδου. Κάποιοι λένε ότι ήτανε πουτάνα, εγώ δεν θυμάμαι καν το όνομα της.

Έρχομαι από μακριά, από την έρημη χώρα του Έλιοτ και του Διαφωτισμού. Αν είναι Πάσχα, γιατί κοιτάω ακόμα το ταβάνι; Κάθε μέρα αλλάζω, η αλλαγή έγκειται στον βούρκο που βουλιάζω.