Ο Χάρμονι Κορίν, μαζί με τον Λάρι Κλάρκ, είναι το ντουέτο των Αμερικανών σκηνοθετών που διέγνωσαν και μετέφεραν στην μεγάλη οθόνη την νοσταλγική ομορφιά της χαμένης εφηβείας. Τα καλά χρόνια των πρώτων ενήλικων βημάτων σε αυτόν τον γαμημένο πλανήτη. Τα ναρκωτικά, το αλκοόλ και οι κρεπάλες με μια υπέρμετρη δόση παρακμής κυριαρχούν στις ταινίες τους. Το παιδί παραμένει ακόμα ζωντανό μέσα μας σε συνδυασμό με το ζενίθ του κάλλους που φτάνει νομοτελειακά κάθε άνθρωπος την κρίσιμη δεκαετία της ζωής του. Δεν υπάρχει μέλλον, τα παιχνίδια πλέον έχουν ξεκάθαρη ερωτική χροιά, πρέπει να μάθεις να χορεύεις πρώτα.
Ο Χάρμονι Κορίν έχει πατήσει ξεκάθαρα στο σκηνοθετικό μοτίβο του Τέρενς Μάλικ και το έχει μεταφέρει στις δικές του φιλμικές εμμονές. Ο Τζέιμς Φράνκο στον ρόλο του ράπερ-γκάνγκστερ ξανανιώνει ερμηνευτικά και δημιουργεί έναν χαρακτήρα που μετουσιώνει τις φαντασιώσεις του Κορίν με αξιέπαινη επιτυχία.
Το βίντεο στην αρχή του κειμένου είναι και ο λόγος της δημιουργίας του, καθώς μου έχει γαμήσει το μυαλό από την ώρα που το είδα. Ο Φράνκο παίζει πιάνο στην πισίνα του με φόντο το ηλιοβασίλεμα και τις τρεις κοπέλες με τις ροζ κουκούλες και τα καλάσνικοφ να αντιπροσωπεύουν μια Αγία Τριάδα ματαιότητας. Η πρώην βασίλισσα της ποπ κουλτούρας, Μπρίτνεϊ Σπίαρς, και τα πιστολίδια του δεύτερου μέρους κλείνουν ερεθιστικά το μάτι στη σύγχρονη δυτική παρακμάζουσα κοινωνία. Ο Κορίν καταφέρνει να συνδυάσει το προσωπικό του σκηνοθετικό ύφος με τις αναφορές του και το μήνυμα του είναι ξεκάθαρο. Το όνειρο των διακοπών, η άνοιξη της ζωής που είναι τα ανέμελα νιάτα. Δεν πρέπει να μείνουν απωθημένα, δεν πρέπει να παραιτηθείς ακόμα, μια εξιδανίκευση που δεν έχει μέλλον, σχέδια, στόχους και ελπίδες. Όποιος δεν το έζησε στην ώρα του το μετανιώνει και όποιος το έζησε το αναπολεί.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου