Απόκριες και η αιώνια μάσκα

Παρασκευή βράδυ σε ουζάδικο στο κέντρο της Αθήνας.Με λίγους φίλους και τις φίλες της γκόμενας ενός εξ αυτών.Είχα κάνει γερό ζέσταμα απ'το σπίτι και είχα πάει ήδη μεθυσμένος.Το μαγαζί ήταν γεμάτο και όλοι διασκέδαζαν απενοχοποιημένα μιας και το επέβαλε το εορταστικό κλίμα.Η κοινωνία είχε δώσει την συγκατάθεση της και οι άγραφοι νόμοι της διασκέδασης τέθηκαν σε ισχύ.Όλοι μπορούσαν να γίνουν χάλια και να κάνουν ότι μαλακία θέλανε χωρίς να υπάρξει οποιαδήποτε σοβαρή αποδοκιμασία.

Με το που κάθομαι αρχίζω να πίνω λίγο πετρέλαιο που το πλάσαραν σαν ούζο πρώτης διαλογής.Είχα το κλασσικό ύφος ανθρώπου που πίνει για να ξεχάσει τον πόνο του και όχι επειδή είναι χαρούμενος,αλλά τουλάχιστον σε αυτόν τον τομέα δεν διέφερα από τους άλλους θαμώνες του μαγαζιού.

Η γκόμενα του φίλου μου είχε το βλέμμα του λύκου στα μάτια της.Θα τον χώριζε σύντομα,μετά από δύο χρόνια σχέσης,ήμουν βέβαιος.Γι'αυτό που δεν ήμουν βέβαιος ήταν ο λόγος.Αλλά δεν με ένοιαζε και πολύ.Θα το ξεπεράσει όπως όλοι οι άλλοι.

Οι φίλες της αδιάφορες μέχρι θανάτου.Και απρόσωπες εν μέσω μασκαράδων.Ενδιαφέρων συνδυασμός.Το μόνο ενδιαφέρων στοιχείο που είχαν πάνω τους.

-Γιατί είσαι συνέχεια μεθυσμένος,με ρώτησε η παρθένα της παρέας.

-Δεν μπορείς να καταλάβεις.Και δεν μπορείς να καταλάβεις,γιατί δεν θες να καταλάβεις.Και δεν θες να καταλάβεις,γιατί δεν θες να πιεις Και δεν ξέρεις να πιεις.Και δεν μπορείς να πιεις.Δεν είναι θέμα μυαλού.Δεν είναι θέμα ηλικίας.Είναι θέμα ζωής και αντίληψης της ζωής.

Με κοίταξε λίγο εντυπωσιασμένη.Πόσο εύκολα εντυπωσιάζονται οι νεκροί.

Όταν και οι υπόλοιποι έφτασαν σε ένα αξιόλογο επίπεδο μέθης,φύγαμε από το μαγαζί.Αποφασίσαμε να πάμε σε ένα αποκριάτικο πάρτι,αν και δεν υπήρχε η δυνατότητα επιλογής έτσι και αλλιώς.

Παντού έβλεπες τρέλα,γέλια και χαρά.Η καλύτερη στολή των αποκριών.

Και μια μάσκα που δεν βγαίνει ποτέ από το πρόσωπο.

Μέχρι να πεθάνεις.Και τυπικά.