Κυριακή 20 Απριλίου 2014

Δεν είσαι ο Μπουκόφσκι

Την γνώρισα σε ένα πάρτυ στις εστίες στην Πανεπιστημιούπολη. Ήταν ένα από αυτά τα καλοκαιρινά πάρτυ που όλοι πίνουν και κανείς δεν κάνει τίποτα στο τέλος. Εγώ κάνω.

Θυμάμαι ένα σύννεφο καπνού και δυο πόδια. Τι ωραία που είναι τα γυναικεία πόδια ένα ζεστό βράδυ του Ιουνίου. Είναι ένας λόγος για να βγεις από το σπίτι και σίγουρα είναι ένας λόγος για να πιεις. Το σαξόφωνο ακούστηκε ξανά. Πιστός σύντροφος στις παραισθήσεις μου.

Καθόταν μόνη της σε ένα πεζούλι. Πήγα να της μιλήσω. Δεν θυμάμαι τι είπα και δεν έχει και σημασία άλλωστε. Σημασία είχε ότι τη γούσταρα και με γούσταρε. Οι κουβέντες δεν έχουν νόημα όταν η γλώσσα του σώματος λύνει όλα τα αρχέγονα μυστήρια.

- Ξέρεις, πρέπει να φύγω σε λίγο.

- Ναι και εγώ. Έχουμε μόνο πέντε λεπτά στη διάθεση μας. Κάτι πρέπει να κάνουμε σε αυτά τα πέντε λεπτά.

Δεν μπορούσε να μου το πει πιο ξεκάθαρα. Ακόμα και χωρίς την ατάκα θα είχα δοκιμάσει να τη φιλήσω. Δεν είχα να χάσω τίποτα και δεν έχω να χάσω τίποτα σε μια ζωή που κυλάει ανάμεσα σε ανθρώπους που φεύγουν και σε στιγμές που έρχονται. Η μνήμη μου δεν είναι καλή. Ακούω τη φωνή να μου μιλάει. Δεν είσαι ο Μπουκόφσκι, είσαι ένας φαντασιόπληκτος.

Την φίλησα. Είχε ωραία χείλη και ήξερε να φιλάει. Άμα το φιλί είναι καλό και δεν βασίζεται μόνο στην ομορφιά του προσώπου είναι προάγγελος άξιου κρεβατιού. Μπορεί να ήμουν με άλλη, αλλά αυτά τα χείλη τα ήθελα για πάρτη μου. Στα εξήντα μου θα αναπολώ αυτά τα χαμένα χείλη. Δεν είμαι αμοραλιστής, μάλλον είμαι απλά καθίκι.

Δώσαμε ραντεβού για το επόμενο βράδυ. Στο σπίτι της. Μου αρέσουν τα φοιτητικά σπίτια. Αλλά πιο πολύ από όλα μου αρέσουν τα φοιτητικά γαμήσια.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου