Θα έλεγα ότι έχω εντρυφήσει στον Μπουκόφσκι. Δεν έχω διαβάσει όλα του τα βιβλία, ούτε και χρειάζεται. Έπιασα με την πρώτη τι ήθελε να πει, ίσως γιατί αυτά που έλεγε τα είχα σκεφτεί και νιώσει προτού τον ανακαλύψω. Είναι η βασική μου αναφορά και δεν το κρύβω άλλωστε. Θα έλεγα ότι είχα πλάσει -όπως και πολλοί άλλοι- μια μπουκοφσκική φαντασίωση, μέσα στην οποία ζούσα και υπήρχα. Μετά από κάποιο σημείο βέβαια συνειδητοποίησα ότι ήταν επιτηδευμένη και την παράτησα. Κράτησα τα στοιχεία που μου ταίριαζαν και προχώρησα παρακάτω.
Είδα πρόσφατα το Barfly, ενώ ταυτόχρονα διάβαζα το Hollywood που εξηγούσε πως γυρίστηκε, τη ταινία που είχε γυριστεί με δικό του σενάριο για τα χρόνια της νιότης του, που ήταν απλά ένας αλήτης που έπινε όλη μέρα και πλακωνόταν στα μπαρ. Πολύ καλή ερμηνεία του Μίκι Ρουρκ και μια αξιοπρεπέστατη ταινία. Βλέποντας λοιπόν μια αναπαράσταση της νεότητας του Μπουκόφσκι, μιας νεότητας που γέννησε το συγγραφικό του έργο, κατέληξα στο εξής συμπέρασμα. Το καλύτερο του ποίημα τελικά είναι και το αγαπημένο μου.
Πολλές φορές όταν πίνω απαγγέλω στίχους από το συγκεκριμένο ποίημα και παίρνω κουράγιο μέσα στην κενότητα της ύπαρξης και της νύχτας. Ναι, η ζωή μπορεί να υπάρξει και αλλιώς. Μπορεί να κυλήσει και αλλιώς. Θα μπορούσα να γράψω και άλλες μαλακίες, αλλά επειδή ευτυχώς δεν είμαι κριτικός τέχνης, θα σταματήσω εδώ. Η κραυγή του Τσαρλς είναι διαχρονική.
Κλαμπ Κόλαση, 1942
το επόμενο μπουκάλι ήταν το μόνο πράγμα
που είχε σημασία.
στο διάολο και το φαγητό, στο διάολο και
το νοίκι
το επόμενο μπουκάλι ήταν η λύση
για όλα
κι αν μπορούσες να έχεις δύο ή
τρία ή τέσσερα μπουκάλια καβάτζα
τότε η ζωή ήταν στ' αλήθεια ωραία.
κατάντησε να μας γίνει συνήθεια,
τρόπος ζωής.
πού θα μπορούσαμε να βρούμε άραγε το επόμενο
μπουκάλι;
μας έκανε επινοητικούς, πονηρούς,
τολμηρούς.
κάποτε κάναμε ακόμα και βλακείες
και πιάναμε δουλειά για 3 ή 4 μέρες
ή και για καμιά βδομάδα ακόμη.
το μόνο που θέλαμε να κάνουμε ήταν να καθόμαστε
ένα γύρο και να συζητάμε για
βιβλία και λογοτεχνία
και να βάζουμε στα ποτήρια μας
κι άλλο κρασί.
ήταν το μόνο πράγμα που είχε κάποιο
νόημα για μας.
είχαμε, βέβαια, και
τις περιπέτειές μας:
τρελές φιλενάδες, καβγάδες, τις
απελπισμένες σπιτονοικοκυρές, την
αστυνομία.
προκόψαμε με το ποτό και
με την τρέλα και με τη
συζήτηση.
όταν άλλοι άνθρωποι χτύπαγαν
κάρτα
εμείς συχνά δεν ξέραμε καν
ποια μέρα ή ποια βδομάδα ήταν.
είχαμε αυτή τη μικρή συμμορία,
όλοι νέοι, και διαρκώς άλλαζε
έτσι που κάποια μέλη απλώς
εξαφανίζονταν, άλλοι επιστρατεύονταν,
μερικοί σκοτώθηκαν στον πόλεμο
μα συνεχώς νέοι οπαδοί
κατέφθαναν.
ήταν το Κλαμπ από την Κόλαση
κι εγώ ήμουν ο Πρόεδρος τού
Συμβουλίου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου