Και εκείνη στο μουνί της

Αντί για σαξόφωνο, τρομπέτα. Αντί για μελαγχολία, προσδοκία για δικαίωση. Μια νύχτα που μπορεί να σου δώσει τα πάντα, αλλά σου κλείνει απλά περιπαικτικά το μάτι. Το μάτι.

Προσπαθούσα να την απομυθοποιήσω. Μόνο έτσι θα γλίτωνα. Μόνο έτσι θα ξέφευγα. Μόνο έτσι θα τελείωνε η γαμημένη η ιστορία. "Δεν είναι θεά". "Δεν είναι αυτό που περιμένεις". "Δεν είναι η γαλάζια πεταλούδα που κάθεται πάνω στο κόκκινο φωτάκι του μπουρδέλου". Αλλά είχε αυτό το βλέμμα...

Καθετί πάνω της ήταν μια γλυκιά απορία. Είναι αλήθεια ή ψέμα; Είναι ποτέ δυνατόν ένας ξοφλημένος σαν και μένα να συζητάει με αυτόν τον άγγελο; Δυο χρόνια μετά και η απορία αυτή με τυραννάει. Μια γαμημένη νουάρ ατμόσφαιρα και ένα λεμόνι που κρυφοκοιτάει μέσα από το αιώνια μισογεμάτο μου ποτήρι.

Η κουβέντα πήγαινε κάπως έτσι.

-Με αγαπάς; Μια εύλογη ερώτηση αν και λίγο πρώιμη. Δεν βγαίναμε ούτε μια βδομάδα.

-Γιατί το λες αυτό;

-Μου δίνεις αυτή την εντύπωση.

-Απλά είμαι διαχυτικός.

Ναι, είμαι διαχυτικός με τις γυναίκες που αγαπάω. Αλλά ήξερα ότι ήταν μια ερώτηση που προσδοκούσε μια αρνητική απάντηση. Ένιωθα μειονεκτικά απέναντι της. Ήταν μια κοπέλα που άξιζε τα πάντα και εγώ ήμουν ένας τύπος που δεν είχε τίποτα. Η αγάπη μου ήταν συμβόλαιο θανάτου, η απάθεια της ήταν το μυστικό της επιτυχίας.

Ήμουν χαμένος από χέρι. Το ήξερα. Ίσως και να γούσταρε άλλον. Τα λουλούδια ανθίζουν στον κάμπο, ο Κάφκα έχει πεθάνει, εγώ να περιμένω την μεγάλη αλλαγή και εκείνη στο μουνί της.