Λίγη τζαζ, ένα τσιγάρο, μια μπύρα και μια διαφυγή από την πραγματικότητα. Τι άλλο να ζητήσει ένας άντρας μετά από μια σκληρή μέρα στη δουλειά; Δοκίμασα να γράψω με κλασσική και δεν μου βγαίνει. Το σαξόφωνο όμως με αναστατώνει και με γαληνεύει ταυτόχρονα.
Η νύχτα σαν να σαλεύει έξω απ' το δωμάτιο. Φαντάζομαι πράγματα τρελά. Οι ιστορίες που έχω διαβάσει και που έχω ακούσει με παρασέρνουν. Προσπαθώ να φανταστώ πως θα ήταν η ζωή χωρίς την μνήμη. Πως θα ήταν η ζωή χωρίς το θάνατο και πως θα ήταν η ζωή χωρίς εσένα.
Χωρίς το θάνατο η τέχνη θα μιλούσε για το μαρτύριο της αιωνιότητας. Αυτοί οι άνθρωποι δεν ησυχάζουνε ποτέ. Μια μόνιμη πληγή ανυπαρξίας. Αυτός ο ήχος μου ξυπνάει την καρδιά.
Για δυο βδομάδες νόμιζα ότι ήταν δικιά μου. Τρεις φορές την είχα δει και αυτή καμία. Δεν ήθελε να με δει και ίσως να μην υπήρχε και κάτι για να δει. Μπορεί να περάσανε μόλις τρία χρόνια από τότε, αλλά ούτε και εγώ ο ίδιος δεν αναγνωρίζω τη θύμηση του παλιού μου εαυτού. Περιπλανώμενος όπως τώρα, αλλά χωρίς τα ίδια εχέγγυα για ένα μέλλον που μπορεί και να σημαίνει κάτι. Δεν είχα συμβιβαστεί ακόμα.
Είχε το είδος της ομορφιάς που μιλάει στις αντρικές καρδιές. Είχε το ονειροπόλο βλέμμα και τη γλυκιά αυτοπεποίθηση της υποψήφιας ερωτευμένης. Είχε το μαχαίρι και το καρπούζι, είχε την πίτα και το σκύλο, είχε το βλέμμα και την παρουσία, είχε το μέλλον και το παρόν. Είχα την μπύρα και μια πιθανότητα.
Δεν μπορώ να πω ότι έπαιξα σωστά τα χαρτιά μου. Δεν είμαι καλός παίκτης, δεν μπορώ να μπλοφάρω, βαριέμαι να μπλοφάρω, δεν αξίζει να μπλοφάρω. Είμαι μυστικοπαθής αποτυχημένος. Είμαι ρομαντικός ως το μεδούλι και κυνικός ως τον ορίζοντα της φιλοδοξίας μου. Η φιλοδοξία μου είναι να καταλάβει κάποτε το λάθος που έκανε.
Την φίλησα μέσα στο σκοτάδι μιας πανσέληνου. Την ξάφνιασα. Δεν το περίμενε. Δεν είχε καταλάβει ότι δεν παίζω. Ότι δεν είμαι παίκτης. Είμαι αυτό που είμαι και ανάθεμα αν ξέρω και εγώ ο ίδιος που ανήκω σε αυτή την πραγματικότητα. Η επίγνωση αυτή με απομακρύνει από τα παιχνίδια ενός υποψήφιου ερωτευμένου κοριτσιού και με οδηγεί στα απόμακρα μονοπάτια μιας πένας από αίμα.
Η νύχτα σαν να σαλεύει έξω απ' το δωμάτιο. Φαντάζομαι πράγματα τρελά. Οι ιστορίες που έχω διαβάσει και που έχω ακούσει με παρασέρνουν. Προσπαθώ να φανταστώ πως θα ήταν η ζωή χωρίς την μνήμη. Πως θα ήταν η ζωή χωρίς το θάνατο και πως θα ήταν η ζωή χωρίς εσένα.
Χωρίς το θάνατο η τέχνη θα μιλούσε για το μαρτύριο της αιωνιότητας. Αυτοί οι άνθρωποι δεν ησυχάζουνε ποτέ. Μια μόνιμη πληγή ανυπαρξίας. Αυτός ο ήχος μου ξυπνάει την καρδιά.
Για δυο βδομάδες νόμιζα ότι ήταν δικιά μου. Τρεις φορές την είχα δει και αυτή καμία. Δεν ήθελε να με δει και ίσως να μην υπήρχε και κάτι για να δει. Μπορεί να περάσανε μόλις τρία χρόνια από τότε, αλλά ούτε και εγώ ο ίδιος δεν αναγνωρίζω τη θύμηση του παλιού μου εαυτού. Περιπλανώμενος όπως τώρα, αλλά χωρίς τα ίδια εχέγγυα για ένα μέλλον που μπορεί και να σημαίνει κάτι. Δεν είχα συμβιβαστεί ακόμα.
Είχε το είδος της ομορφιάς που μιλάει στις αντρικές καρδιές. Είχε το ονειροπόλο βλέμμα και τη γλυκιά αυτοπεποίθηση της υποψήφιας ερωτευμένης. Είχε το μαχαίρι και το καρπούζι, είχε την πίτα και το σκύλο, είχε το βλέμμα και την παρουσία, είχε το μέλλον και το παρόν. Είχα την μπύρα και μια πιθανότητα.
Δεν μπορώ να πω ότι έπαιξα σωστά τα χαρτιά μου. Δεν είμαι καλός παίκτης, δεν μπορώ να μπλοφάρω, βαριέμαι να μπλοφάρω, δεν αξίζει να μπλοφάρω. Είμαι μυστικοπαθής αποτυχημένος. Είμαι ρομαντικός ως το μεδούλι και κυνικός ως τον ορίζοντα της φιλοδοξίας μου. Η φιλοδοξία μου είναι να καταλάβει κάποτε το λάθος που έκανε.
Την φίλησα μέσα στο σκοτάδι μιας πανσέληνου. Την ξάφνιασα. Δεν το περίμενε. Δεν είχε καταλάβει ότι δεν παίζω. Ότι δεν είμαι παίκτης. Είμαι αυτό που είμαι και ανάθεμα αν ξέρω και εγώ ο ίδιος που ανήκω σε αυτή την πραγματικότητα. Η επίγνωση αυτή με απομακρύνει από τα παιχνίδια ενός υποψήφιου ερωτευμένου κοριτσιού και με οδηγεί στα απόμακρα μονοπάτια μιας πένας από αίμα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου