Δευτέρα 1 Δεκεμβρίου 2014

Σαν το κρασί ή σαν ένα ποίημα του Μπωντλαίρ

Δεν ερωτεύτηκα. Κάπνιζα από αμηχανία και της το είπα. Πρέπει να πιω. Πρέπει να μεθύσω. Το κενό ή το μηδέν. Έχω φτωχό λεξιλόγιο. Πάω να περιγράψω μια αλήθεια και χάνομαι. Δεν ξέρω τι είναι αλήθεια. Δεν πιστεύω σε τίποτα ανθρώπινο, γιατί δεν πιστεύω στον άνθρωπο. Μόνο στο πνεύμα πιστεύω, που σκάει σαν κεραυνός ή σαν ηλιαχτίδα το πρωί.

Με λίγο κρασί θα γίνει η δουλειά. Ένα τσιγάρο και Μπετόβεν. Με ελεύθερη γραφή και ελεύθερο μυαλό. Δεν είναι τεχνική, είναι απαίτηση. Δεν αξίζει να γράφεις, καλύτερα βγάλε λεφτά. Ποιος χέστηκε για το όραμα σου. Αν κάποτε πιεις χωρίς έγνοιες θα είναι παράσημο. Αυτή η φωτιά όμως. Αυτή η νύχτα. Δεν αφήνουν περιθώριο. Και η νυχτερινή βόλτα δεν βοηθάει. Η απαξίωση από γυναίκες και φίλους δεν βοηθάει. Η ζωή δεν βοηθάει και οι νεκροί σίγουρα δεν βοηθάνε.

Να γυρνάς σαν τον τρελό. Κανά πιώμα και μετά στο διάολο. Μέχρι να ασπρίσουν τα μαλλιά και να τελειώσει το όνειρο. Μέχρι να σε καταπιεί η ιδέα της σύνταξης. Άμα δεν είσαι άνθρωπος της πράξης τι κάνεις; Άμα δεν έχεις φράγκα τι κάνεις; Άμα δεν έχεις αφήσει έργο πίσω σου τι κάνεις; Σαν τον Περικλή Γιαννόπουλο που μπήκε με το άσπρο του άλογο στη θάλασσα και έριξε με το όπλο στο ψαχνό. Για να είσαι αληθινός ρομαντικός πρέπει πρώτα να έχεις αποφοιτήσει από τη βάρβαρη σχολή του κυνισμού.

Ξεχασμένος από όλους και τρελός μες στους τρελούς. Αυτός ο κόσμος είναι ένα απέραντο τρελοκομείο και όμως κανείς δεν δείχνει να παίρνει στα σοβαρά αυτή την πραγματικότητα. Για ένα πιάτο φαΐ και ένα μουνί χαραμίζεις την μετριότητα σου. Ένας μέτριος με όνειρα ανθρώπου. Πότε θα γίνει η αλλαγή; Την ακούς αυτή την κραυγή; Κάπου εδώ χωράει και ένα φεγγάρι. Η γυναίκα είναι μια ανταμοιβή.

Η ομορφιά ακολουθεί τη δύναμη. Και είναι χειμώνας και τα νιάτα χαραμίζονται σε άδεια κρεβάτια. Ή σε μεγάλα κρεβάτια. Αυτά τα μαλλιά και αυτό το όπλο κάτω από το μαξιλάρι. Κοιμήθηκα στην αγκαλιά της. Ευτυχώς ήταν όνειρο. Οι μούσες δεν ανέχονται τις μάσκες. Οι μούσες θέλουν πάνω από όλα μια υπόσχεση αιωνιότητας. Η μόνη υπόσχεση που μπορώ να δώσω είναι ότι θα έχω γίνει λιώμα μέχρι τις δύο. Και είναι Χριστούγεννα και αυτά τα φώτα μαγεύουν. Σαν το κρασί ή σαν ένα ποίημα του Μπωντλαίρ.

''Μέσ᾿ στων παθών μας τ' άτιμο κλουβί, προβαίνει αγάλια,
θεριό πιο βρώμικο, κακό, την ασκημιά να δείξει!

Κι αν δε σαλεύει κι ούτε ακούει κανένας το ουρλιαχτό του,
όλη τη γη θα ρήμαζε, και στο χασμουρητό του
θα ῾θελε να κατάπινε τον κόσμο -αυτό ῾ναι η πλήξη!''


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου