Ήμασταν σε ένα παρακμιακό καφενείο στο Μεταξουργείο ή στο σπίτι ενός φίλου με θέα τον Λυκαβηττό. Ήταν Χριστούγεννα, αλλά οι κακές συνήθειες δεν αλλάζουν εύκολα. Η μνήμη εντάσσεται και αυτή στα πλαίσια της εντροπίας και κλασσικά χριστουγεννιάτικα τραγούδια αναμειγνύονται με χύμα ούζο που σε στέλνει αδιάβαστο από την ώρα που στο ακουμπάνε στο τραπέζι.
Την προσοχή του τραπεζιού είχε αποσπάσει μια Θεά και από κάπου ακουγόταν το Ισπαχάν του Εμπειρίκου. ''Καταιγίς οξυτάτης μορφής εσκέπασε τη χώρα''. Δεν έχει σημασία άμα είναι καλή, σημασία έχει να είναι η καλύτερη. Σαξόφωνα και μελωδίες παλαιάς κοπής μπόλιαζαν τους μονολόγους μας.
''Κοίτα κάτι μαλλιά που έχει η τύπισσα, να τα κόψεις να τα κάνεις κασκόλ για τον χειμώνα''. Οι κραυγές του φίλου μου για τα κάλλη της Γυναίκας που καθόταν δίπλα μας με είχαν συγκλονίσει. Καθαρά φυσικά ένστικτα και τα ποτήρια αδειάζανε με αστρική πυγμή.
Μόνο τα δυνατά μεθύσια θυμάσαι, όλα τα άλλα είναι στάχτη και στιγμές. Έλβις και μετά βανδαλισμοί μέχρι να ξεμεθύσουμε. Περίπατοι ανάμεσα στα φώτα και όνειρα για δυνατές φωτιές. Αποτυχημένοι μέχρι το μεδούλι και γοητευτικά παρανοϊκοί ανάμεσα στα ξενερώματα του καθιερωμένου μεθυσιού της Παρασκευής.
''Πάω να την πέσω σε ένα άλογο φίλε μου''. Οι λύκοι της ματαιότητας είχαν βγει παγανιά και τα θηλυκά, ανάλογα τη διάθεση και το αλκοόλ, υποτιμούσαν ή ανέχονταν τον συστηματικό μας εμπαιγμό. Κάποιοι ανδρώθηκαν στου κάπα το κρεβάτι, άλλοι εντάχθηκαν στον φαύλο κύκλο των Εξαρχείων και άλλοι σε πανεπιστήμια για μορφωμένους αγροίκους και το βράδυ για ποτό στο Κολωνάκι. Καλή χρονιά και μετά φέτες στο σπίτι των γονιών σου, στα παγκάκια για τσιγάρο και σιωπή και η Αθήνα είναι πλέον η ελίτ της επαρχίας.
Παρακμή και κόκκινα φώτα, γκόμενες που διαβάζουν Ρίτσο και ζώδια, ανδρείκελα με πτυχία, επανάσταση και μπάλα. Ένας απέραντος βάλτος γεμάτος άδεια μπουκάλια και αχρησιμοποίητες καπότες, μια εκστατική παλινωδία, ένας ύμνος αληθοφάνειας και μια ημιμάθεια που σπάει κόκαλα και αρχίδια. Η αυτοπεποίθηση που πηγάζει από την ένταξη στην κοινωνική υποκουλτούρα είναι μια φρικτή ψευδαίσθηση του τέλους. Σηκώνω το ποτήρι μου, ανάβω το τσιγάρο και όπως και ο Λι Πο, φεύγω χίλια μίλια σκεπτικός.
Την προσοχή του τραπεζιού είχε αποσπάσει μια Θεά και από κάπου ακουγόταν το Ισπαχάν του Εμπειρίκου. ''Καταιγίς οξυτάτης μορφής εσκέπασε τη χώρα''. Δεν έχει σημασία άμα είναι καλή, σημασία έχει να είναι η καλύτερη. Σαξόφωνα και μελωδίες παλαιάς κοπής μπόλιαζαν τους μονολόγους μας.
''Κοίτα κάτι μαλλιά που έχει η τύπισσα, να τα κόψεις να τα κάνεις κασκόλ για τον χειμώνα''. Οι κραυγές του φίλου μου για τα κάλλη της Γυναίκας που καθόταν δίπλα μας με είχαν συγκλονίσει. Καθαρά φυσικά ένστικτα και τα ποτήρια αδειάζανε με αστρική πυγμή.
Μόνο τα δυνατά μεθύσια θυμάσαι, όλα τα άλλα είναι στάχτη και στιγμές. Έλβις και μετά βανδαλισμοί μέχρι να ξεμεθύσουμε. Περίπατοι ανάμεσα στα φώτα και όνειρα για δυνατές φωτιές. Αποτυχημένοι μέχρι το μεδούλι και γοητευτικά παρανοϊκοί ανάμεσα στα ξενερώματα του καθιερωμένου μεθυσιού της Παρασκευής.
''Πάω να την πέσω σε ένα άλογο φίλε μου''. Οι λύκοι της ματαιότητας είχαν βγει παγανιά και τα θηλυκά, ανάλογα τη διάθεση και το αλκοόλ, υποτιμούσαν ή ανέχονταν τον συστηματικό μας εμπαιγμό. Κάποιοι ανδρώθηκαν στου κάπα το κρεβάτι, άλλοι εντάχθηκαν στον φαύλο κύκλο των Εξαρχείων και άλλοι σε πανεπιστήμια για μορφωμένους αγροίκους και το βράδυ για ποτό στο Κολωνάκι. Καλή χρονιά και μετά φέτες στο σπίτι των γονιών σου, στα παγκάκια για τσιγάρο και σιωπή και η Αθήνα είναι πλέον η ελίτ της επαρχίας.
Παρακμή και κόκκινα φώτα, γκόμενες που διαβάζουν Ρίτσο και ζώδια, ανδρείκελα με πτυχία, επανάσταση και μπάλα. Ένας απέραντος βάλτος γεμάτος άδεια μπουκάλια και αχρησιμοποίητες καπότες, μια εκστατική παλινωδία, ένας ύμνος αληθοφάνειας και μια ημιμάθεια που σπάει κόκαλα και αρχίδια. Η αυτοπεποίθηση που πηγάζει από την ένταξη στην κοινωνική υποκουλτούρα είναι μια φρικτή ψευδαίσθηση του τέλους. Σηκώνω το ποτήρι μου, ανάβω το τσιγάρο και όπως και ο Λι Πο, φεύγω χίλια μίλια σκεπτικός.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου