Μια προσβολή που χάνεται μέσα στην απεραντοσύνη του διαστήματος, καθώς εσύ πίνεις μπύρες μες στο χιόνι με δύο άγνωστους, που έτυχε να γίνεται φίλοι κάτω από τις αδιευκρίνιστες συνθήκες της παιδικής αμνησίας. Παραπατώντας στα πρόθυρα της μέθης και με τον αγνό θυμό που δημιουργεί και καταστρέφει χωρίς όρους και ηθικολογίες μιας παρακμής που αποτελεί το προσωπείο σου σε αυτή τη σύντομη ζωή.
- Θα μου στείλει μήνυμα η γκόμενα; Λες να την κυνηγήσω ή να περιμένω να με κυνηγήσει αυτή;
Οι εύλογες απορίες του συνοδοιπόρου μου με είχαν εκστασιάσει.
- Στείλει δεν στείλει, σε κυνηγήσει ή δεν σε κυνηγήσει, δεν έχει καμιά σημασία αν έχεις υπερβεί τον μέσο όρο. Όχι, τον μέσο όρο της μετριότητας, αλλά τον μέσο όρο της μετριότητας που έχει τις δυνατότητες για την υπέρβαση. Σε αυτό το επίπεδο είτε είσαι στο πρώτο καβαφικό σκαλί, είτε είσαι σε μια διαρκή ανύψωση, η ερώτηση και η απάντηση ταυτόχρονα είναι μια. Σημασία έχει ποιος είσαι εσύ. Δεν έχει σημασία αν θα βγεις κερδισμένος ή χαμένος, δεν έχει σημασία αν θα πάρεις τον πούλο ευγενικά ή αν θα ατενίζεται τη γαμημένη την πανσέληνο αγκαλιά με ένα ποτήρι κρασί και μια καπότα στο πορτοφόλι. Όλα αυτά δεν σε αφορούν, το ψέμα και η αλήθεια είναι πλέον το ίδιο και όπως και ο Βιγιόν θα χαθείς με το κεφάλι ψηλά εξ ορισμού. Δεν είσαι απλά ένας μαλάκας που αναπνέει, είσαι ένας άνθρωπος και οι επιλογές δεν υφίστανται απ' τη στιγμή που η αιωνιότητα σου ανήκει, άσχετα αν έχεις το ταλέντο να την υποτάξεις.
Δεν κατάλαβε Χριστό και η νύχτα είχε την αθώα ομορφιά ενός ανήλικου κοριτσιού.
- Ρε μάγκες έχω έναν γνωστό που του την βάρεσε και πήρε τα βουνά. Πριν πάει βέβαια πέρασε μια βόλτα από το Δρομοκαΐτειο. Τώρα είναι όλη μέρα στα καφενεία και πίνει τσίπουρα με τους τσοπάνηδες. Για το κρύο λένε τα πίνουν, κάνει καλό. Βέβαια, ένα μπουκάλι την ημέρα δεν το λες και καλό, αλλά η ζωή κυλάει ευχάριστα. Ώσπου ένα ωραίο πρωί να πάρεις την καραμπίνα και να καθαρίσεις το μισό χωρίο και πριν προλάβεις να τινάξεις τα μυαλά σου στον αέρα να συνειδητοποιήσεις ότι δεν σου 'χει μείνει ούτε μια σφαίρα. Αυτό εγώ το λέω αλτρουισμό.
Χαμογέλασα. Άρχισε να χιονίζει πάλι. Η μπύρα μου στο χέρι και ο δρόμος άδειος.
- Θα μου στείλει μήνυμα η γκόμενα; Λες να την κυνηγήσω ή να περιμένω να με κυνηγήσει αυτή;
Οι εύλογες απορίες του συνοδοιπόρου μου με είχαν εκστασιάσει.
- Στείλει δεν στείλει, σε κυνηγήσει ή δεν σε κυνηγήσει, δεν έχει καμιά σημασία αν έχεις υπερβεί τον μέσο όρο. Όχι, τον μέσο όρο της μετριότητας, αλλά τον μέσο όρο της μετριότητας που έχει τις δυνατότητες για την υπέρβαση. Σε αυτό το επίπεδο είτε είσαι στο πρώτο καβαφικό σκαλί, είτε είσαι σε μια διαρκή ανύψωση, η ερώτηση και η απάντηση ταυτόχρονα είναι μια. Σημασία έχει ποιος είσαι εσύ. Δεν έχει σημασία αν θα βγεις κερδισμένος ή χαμένος, δεν έχει σημασία αν θα πάρεις τον πούλο ευγενικά ή αν θα ατενίζεται τη γαμημένη την πανσέληνο αγκαλιά με ένα ποτήρι κρασί και μια καπότα στο πορτοφόλι. Όλα αυτά δεν σε αφορούν, το ψέμα και η αλήθεια είναι πλέον το ίδιο και όπως και ο Βιγιόν θα χαθείς με το κεφάλι ψηλά εξ ορισμού. Δεν είσαι απλά ένας μαλάκας που αναπνέει, είσαι ένας άνθρωπος και οι επιλογές δεν υφίστανται απ' τη στιγμή που η αιωνιότητα σου ανήκει, άσχετα αν έχεις το ταλέντο να την υποτάξεις.
Δεν κατάλαβε Χριστό και η νύχτα είχε την αθώα ομορφιά ενός ανήλικου κοριτσιού.
- Ρε μάγκες έχω έναν γνωστό που του την βάρεσε και πήρε τα βουνά. Πριν πάει βέβαια πέρασε μια βόλτα από το Δρομοκαΐτειο. Τώρα είναι όλη μέρα στα καφενεία και πίνει τσίπουρα με τους τσοπάνηδες. Για το κρύο λένε τα πίνουν, κάνει καλό. Βέβαια, ένα μπουκάλι την ημέρα δεν το λες και καλό, αλλά η ζωή κυλάει ευχάριστα. Ώσπου ένα ωραίο πρωί να πάρεις την καραμπίνα και να καθαρίσεις το μισό χωρίο και πριν προλάβεις να τινάξεις τα μυαλά σου στον αέρα να συνειδητοποιήσεις ότι δεν σου 'χει μείνει ούτε μια σφαίρα. Αυτό εγώ το λέω αλτρουισμό.
Χαμογέλασα. Άρχισε να χιονίζει πάλι. Η μπύρα μου στο χέρι και ο δρόμος άδειος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου