Σάββατο 10 Ιανουαρίου 2015

Ρίτα Χέιγουορθ και μπύρες στο Τηνιακό

Ρίτα Χέιγουορθ και μπύρες στο Τηνιακό, πολιτικές συζητήσεις με απολιτίκ παρουσιαστικό και αυτό το γέλιο του ηλίθιου που δόξασε τον Αρθούρο και τόσους άλλους. Μια μόνιμη δόση τρέλας που ποτέ δεν είναι αρκετή, αφού η μέθη είναι μια ιδιότητα που δεν αρμόζει στους υμνητές της πλέμπας και αυτό το σιχαμένο μείγμα της παρακμής, που αντλεί την αδυναμία του από τον φθονερό συνδυασμό της μικροαστής πραγματικότητας, με μικρά διαλείμματα επαρχιώτικης οπτικής του έρωτα.

Η σεξουαλική μας υπόσταση δεν διαμορφώθηκε από τα ακροδάχτυλα του Βίλχελμ Ράιχ, ίσως ανδρωθήκαμε μέσα στη λάσπη και τα χριστιανικά κατάλοιπα, δέσμιοι της οικογένειας και της Ελλάδας των δημοσκοπήσεων και της ανίατης ελαφρότητας. Μια σταγόνα ούζο και λίγη ημίγυμνη σάρκα για να ξεπλύνουμε την ενοχική μας απόλαυση απέναντι στο πεπερασμένο της αστρικής ονειροπόλησης και της ποίησης του φεγγαριού.

Η καλλιτεχνική περιπλάνηση χρειάζεται μέθη, θυμό που να πηγάζει από τη βασιλεία της μετριότητας ή μια μούσα που θαμπώνει τους περαστικούς με το καλλίγραμμο βλέμμα της. Μια προσομοίωση της δυστυχίας ή μια ευτυχία που ανασαίνει με κάθε νέο απόσταγμα αγάπης που θα βρεις μεθυσμένος ένα βράδυ με βροχή δίπλα στο πολυτεχνείο ή ένα καλοκαιρινό ξημέρωμα μετά από πρόωρο ξεφτίλισμα από μια Πολωνίδα πόρνη και μετά καμάκι με έναν μπάτσο σε δεκαοχτάχρονα, που θαυμάζουν τη σελήνη με υποψία μπύρας και μια γνήσια ομορφιά που αναγκάζει μέχρι και τον Δια να μεταμορφωθεί σε ταύρο και να γαμήσει για άλλη μια φορά την ανάπηρη Ευρώπη.

Ανατρέχω σε παλάτια και μνήμες και ανασύρω ιστορίες που δεν αρμόζουν στο πνευματικό βεληνεκές ενός Θερβάντες, αλλά εγώ δεν είμαι Δον Κιχώτης και δεν πίνω το κρασί μου σε ένα παγκάκι με κρύο και αγιάζι, αλλά σε μια γαμημένη αποθήκη που πουλάει δυο ευρώ την μπύρα και την κατασκευή μιας εναλλακτικής διασκέδασης, που είναι ικανή για να ψυχαγωγήσει μόνο ανήλικα περιστατικά στατικού φασώματος. Σεσημασμένοι βάνδαλοι και το να είσαι σε καλύτερη θέση μόνο από τους νεκρούς σίγουρα δεν είναι παρηγοριά.

Η παρακμή έχει ωραιοποιηθεί για να δικαιωθεί η χαμένη γενιά του 60 και εμείς να γυρνάμε στα μπουρδέλα για να σκίσουμε φτηνό κώλο και μετά να ξαπλώσουμε στο κρεβάτι των ετοιμοθάνατων γονιών μας για να ονειρευτούμε την αγάπη με μια αμερικάνικη δικαίωση της μονογαμίας ως αξίωμα ηλιθιότητας. Γιατί να φαντάζομαι ότι γράφω σαν τον Εμπειρίκο, ενώ τα μάτια της είναι καρφωμένα σε μια ασφαλή αγκαλιά και εγώ παλεύω χωρίς πτυχία και με μια φαντασιακή αυτομόρφωση που σκοτώνει νυχτερίδες και το γνήσιο της υπογραφής ενός καριόλη χαρτογιακά που σπούδασε στο Λονδίνο και θα πεθάνει σε ένα κωλοχώρι της Θεσσαλίας, γιατί του έλειψε η θέα στο τίποτα και η αυνανιστική μετριοπάθεια της κοιλιόδουλης μάνας του.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου