Η αναζήτηση της μούσας που θα κινητοποιήσει το κοιμισμένο σου ταλέντο είναι δύσκολη υπόθεση, καθώς θα πρέπει να συνδυαστεί με τη σεξουαλική οικονομία, που θα αποφορτίζει τη φύση σου από το βάρος της συσσωρευμένης ενέργειας, που έχει όμως στοιχειωθεί εδώ και αιώνες από τον χριστιανικό καρκίνο, τον φαύλο κύκλο της μονογαμίας και τα μυθεύματα για πρίγκιπες της διπλανής πόρτας. Τα λεφτά δεν είναι το βασικό πρόβλημα. Το πρόβλημα είναι η ευχαρίστηση που απορρέει από τα αγαθά -που παράλληλα είναι και η μεγαλύτερη απόδειξη της απουσίας θεϊκού σχεδίου- και η κινηματογραφική φαντασίωση του θυελλώδη έρωτα, που εμποδίζει την μάζα να εκφραστεί όσο απάνθρωπα γουστάρει.
Γύρω από ένα ξεχασμένο σημείωμα πρώτης γαμημένης έντασης χτίζεται ένα νόημα δευτέρας και η ουσία χάνεται μέσα στην πληθώρα των λέξεων. Αυτό ήταν και το πρόβλημα όλων των μεγάλων, που ήθελαν να είναι μεγάλοι. Οι πραγματικά μεγάλοι, κατά κανόνα, δεν άφησαν τίποτα πίσω τους ή παράτησαν απλά σημάδια-αποδείξεις της μεγαλοφυίας τους. Έτσι είναι κύριοι, τα υπόλοιπα είναι απλά εμπόριο και μεγαλομανία. Πόσες αλήθειες να χωρέσουν σε 300 σελίδες; Γι' αυτό το διάβασμα είναι επίπονη διαδικασία, γιατί χρειάζεται να ψάξεις και να ξεσκαρτάρεις υλικό μέσα στον βάλτο της πολυλογίας. Αυτή όμως είναι δουλειά του συγγραφέα. Μια αλήθεια αρκεί για να γίνεις διάσημος, δυο για να μείνεις στην αιωνιότητα και πολλές για να πεθάνεις σε μια ψάθα με ένα μπουκάλι κρασί ή σε ένα τρελοκομείο με το βλέμμα στο χαριτωμένο πέπλο της Μάγια.
Άλλο να είσαι καλός ποιητής και άλλο να είσαι ποιητής. Νομίζω ότι μόνο αυτός ο διαχωρισμός μπορεί να γίνει ανάμεσα σε όσους προσπάθησαν με μάταιο κόπο να περιγράψουν την ύπαρξη με στίχους. Ο Σεφέρης για παράδειγμα ήταν καλός ποιητής, ο Καρυωτάκης όμως ήταν ποιητής και νομίζω ότι όσοι κατανοούν τη δίψα για ποιητική μέθη μπορούν να καταλάβουν τι εννοώ. Ακόμα και τα σημεία στίξης και η ίδια η γραφή, που γέννησε την ποίηση, είναι κατασκευάσματα ανθρώπων, με ότι αυτό συνεπάγεται, και αυτό από μόνο του δείχνει τον βαθμό της άγνοιας μας μπροστά στο τίποτα.
Ή κατά τη διάρκεια της μέθης ή το πρωί με το ονειρικό χανγκόβερ. Ο Λι Πο προφανώς ήξερε τι έκανε και αν στην Ευρώπη βασίλευε ο μεσαίωνας, στην Κίνα η ικανότητα στην ποίηση ήταν αξιολογικό κριτήριο. Το μπουκοφσκικό ''γλίστρα'' και το θαρραλέο ''πάμε άλλη μια'' του Φρειδερίκου μπορεί και να είναι γροθιές στο μαχαίρι ή απλά μια ελεύθερη μετάφραση κάτω από το φως της νεοελληνικής σαπίλας, ενώ υπάρχει πάντα και η περίπτωση να γράφτηκαν πάνω στο μεθύσι της ζωής ή στο αποκορύφωμα της τεχνικής της μοναξιάς.
Η αγάπη είναι μια φαντασίωση που δεν ορίζεται από μια ελεύθερη μπύρα. Η λογική των εφημερίδων είναι να γράφουν αυτό που θες να διαβάσεις και αυτό φανερώνει μια αέναη αλήθεια, που κάποιοι την εκμεταλλεύτηκαν για να βγάλουν λεφτά και να ελέγξουν αυτούς που δεν αξίζει καν να φτύσεις. Η πραγματικότητα δεν υπάρχει, υπάρχει μόνο αυτό που θες ή μπορείς να δεις. Όπως τότε που καθόμουν μεθυσμένος με έναν φίλο στα σκαλάκια μιας πολυκατοικίας και μια θολή κοπέλα μας αποκάλεσε καλά παιδιά. Στα σκαλιά είμαστε καλά παιδιά με άλφα strong και τρομπέτα. Μετά από δυο ώρες κοιμόμουν με τα ρούχα και ο ήλιος αποχαιρετούσε άλλη μια νύχτα.
Γύρω από ένα ξεχασμένο σημείωμα πρώτης γαμημένης έντασης χτίζεται ένα νόημα δευτέρας και η ουσία χάνεται μέσα στην πληθώρα των λέξεων. Αυτό ήταν και το πρόβλημα όλων των μεγάλων, που ήθελαν να είναι μεγάλοι. Οι πραγματικά μεγάλοι, κατά κανόνα, δεν άφησαν τίποτα πίσω τους ή παράτησαν απλά σημάδια-αποδείξεις της μεγαλοφυίας τους. Έτσι είναι κύριοι, τα υπόλοιπα είναι απλά εμπόριο και μεγαλομανία. Πόσες αλήθειες να χωρέσουν σε 300 σελίδες; Γι' αυτό το διάβασμα είναι επίπονη διαδικασία, γιατί χρειάζεται να ψάξεις και να ξεσκαρτάρεις υλικό μέσα στον βάλτο της πολυλογίας. Αυτή όμως είναι δουλειά του συγγραφέα. Μια αλήθεια αρκεί για να γίνεις διάσημος, δυο για να μείνεις στην αιωνιότητα και πολλές για να πεθάνεις σε μια ψάθα με ένα μπουκάλι κρασί ή σε ένα τρελοκομείο με το βλέμμα στο χαριτωμένο πέπλο της Μάγια.
Άλλο να είσαι καλός ποιητής και άλλο να είσαι ποιητής. Νομίζω ότι μόνο αυτός ο διαχωρισμός μπορεί να γίνει ανάμεσα σε όσους προσπάθησαν με μάταιο κόπο να περιγράψουν την ύπαρξη με στίχους. Ο Σεφέρης για παράδειγμα ήταν καλός ποιητής, ο Καρυωτάκης όμως ήταν ποιητής και νομίζω ότι όσοι κατανοούν τη δίψα για ποιητική μέθη μπορούν να καταλάβουν τι εννοώ. Ακόμα και τα σημεία στίξης και η ίδια η γραφή, που γέννησε την ποίηση, είναι κατασκευάσματα ανθρώπων, με ότι αυτό συνεπάγεται, και αυτό από μόνο του δείχνει τον βαθμό της άγνοιας μας μπροστά στο τίποτα.
Ή κατά τη διάρκεια της μέθης ή το πρωί με το ονειρικό χανγκόβερ. Ο Λι Πο προφανώς ήξερε τι έκανε και αν στην Ευρώπη βασίλευε ο μεσαίωνας, στην Κίνα η ικανότητα στην ποίηση ήταν αξιολογικό κριτήριο. Το μπουκοφσκικό ''γλίστρα'' και το θαρραλέο ''πάμε άλλη μια'' του Φρειδερίκου μπορεί και να είναι γροθιές στο μαχαίρι ή απλά μια ελεύθερη μετάφραση κάτω από το φως της νεοελληνικής σαπίλας, ενώ υπάρχει πάντα και η περίπτωση να γράφτηκαν πάνω στο μεθύσι της ζωής ή στο αποκορύφωμα της τεχνικής της μοναξιάς.
Η αγάπη είναι μια φαντασίωση που δεν ορίζεται από μια ελεύθερη μπύρα. Η λογική των εφημερίδων είναι να γράφουν αυτό που θες να διαβάσεις και αυτό φανερώνει μια αέναη αλήθεια, που κάποιοι την εκμεταλλεύτηκαν για να βγάλουν λεφτά και να ελέγξουν αυτούς που δεν αξίζει καν να φτύσεις. Η πραγματικότητα δεν υπάρχει, υπάρχει μόνο αυτό που θες ή μπορείς να δεις. Όπως τότε που καθόμουν μεθυσμένος με έναν φίλο στα σκαλάκια μιας πολυκατοικίας και μια θολή κοπέλα μας αποκάλεσε καλά παιδιά. Στα σκαλιά είμαστε καλά παιδιά με άλφα strong και τρομπέτα. Μετά από δυο ώρες κοιμόμουν με τα ρούχα και ο ήλιος αποχαιρετούσε άλλη μια νύχτα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου