Ο πόνος της καθαρής ακαποτιάς σκορπίζει δυσοίωνες σκέψεις στην ατμόσφαιρα και στο τραπέζι, ενώ ακόμα δεν έχω ξεπεράσει την παλιά μου αγάπη με χαρτί και κρασί όπως είθισται. Το τετράδιο στο ράφι. Από κουτούκι στα Εξάρχεια σε σκυλομάγαζα στο Γκάζι, μπύρες και καπνοί και ''Αυτός μαλάκα είναι ποιητής'' για να μπορέσεις να νιώσεις διαφορετικός. Το είχε γράψει και ο Υφαντής, πρέπει να ξορκίσουμε την Μάγια. My sweet cocaine.
Μπορεί να μην απαντάει στα μηνύματα, αλλά δεν έχει σημασία, καθώς εγώ απολαμβάνω την ωδή στον άγνωστο ηθοποιό και αυτή είναι απλά μια παρένθεση, ένα σπασμένο κομμάτι γυαλί, μια γαμημένη μεταφορά για να δικαιολογηθεί το συγγραφικό ταλέντο. Μπλε παπαγάλος και μυροβόλος, ο δρόμος μας στρωμένος με απόρριψη και αποκριάτικη διάθεση.
- Θα πιούμε άλλο ούζο;
- Εδώ δεν μας έχει χτυπήσει ακόμα το προηγούμενο.
Πριν η γη χαράξει, πριν η πρόταση αποκτήσει μια λογική, πριν η ζωή γίνει κάτι που δεν καταλαβαίνω. Μες στα σκοτάδια με πετρέλαιο και πούρο, παρατηρούσαμε το διακριτικό στήσιμο της σερβιτόρας κάθε φορά που το ξεσκισμένο της κωλαράκι πλησίαζε το τραπέζι μας σε απόσταση αναπνοής. Θα τσικνίσουμε με πατσά, θα γράψουμε στους τοίχους ποιήματα, θα βεβηλώσουμε εκκλησίες, θα ξεράσουμε με το κούτελο καθαρό. Θέλει μπαλτά η δουλειά.
Είμαστε ευνούχοι της ζωής, δεν μπορέσαμε να αποβάλλουμε πλήρως τις ταπεινές μας καταβολές, δεν είμαστε κύριοι του εαυτού μας, μάλλον από ανικανότητα, αλλά το ταλέντο δεν μετριέται σαφώς με κύτταρα και βαθμολογίες, μόνο με χρόνο και πίνακες με φύλλα δέντρων που πέφτουν το φθινόπωρο. Δεν διεκδικώ βραβείο πρωτοτυπίας, το ούζο έχει υπερβολική γλυκάνισο, μάλλον πίνουμε μαζούτ, τουλάχιστον κάνει μόνο πέντε ευρώ, θα μας μείνουν και ψιλά για μια μπύρα στο δρόμο. Θα κεφαλοποιήσουμε τη νύχτα με μερικά ρουμπαγιάτ και νέες γνωριμίες ολκής και δημιουργικής παρακμής. Άσπρο πάτο και ας είχα σχεδιάσει έναν χιουμοριστικό διάλογο. Δυο γκόμενες περνάνε.
- God damn it!
- Damn girl!
Απλή συρραφή γεγονότων που ξεχνιούνται ανώδυνα.Την γνώρισα σε ένα πάρτυ στις εστίες στην Πανεπιστημιούπολη. Ήταν ένα από αυτά τα καλοκαιρινά πάρτυ που όλοι πίνουν και κανείς δεν κάνει τίποτα στο τέλος. Εγώ κάνω. Έγραφα ξένους στίχους για να μην σου φανερώσω ότι είμαι μια φαντασίωση ποιητή, εσύ έπινες και δεν μιλούσες. Ορίστε το τέλος που μισούσες.
Μπορεί να μην απαντάει στα μηνύματα, αλλά δεν έχει σημασία, καθώς εγώ απολαμβάνω την ωδή στον άγνωστο ηθοποιό και αυτή είναι απλά μια παρένθεση, ένα σπασμένο κομμάτι γυαλί, μια γαμημένη μεταφορά για να δικαιολογηθεί το συγγραφικό ταλέντο. Μπλε παπαγάλος και μυροβόλος, ο δρόμος μας στρωμένος με απόρριψη και αποκριάτικη διάθεση.
- Θα πιούμε άλλο ούζο;
- Εδώ δεν μας έχει χτυπήσει ακόμα το προηγούμενο.
Πριν η γη χαράξει, πριν η πρόταση αποκτήσει μια λογική, πριν η ζωή γίνει κάτι που δεν καταλαβαίνω. Μες στα σκοτάδια με πετρέλαιο και πούρο, παρατηρούσαμε το διακριτικό στήσιμο της σερβιτόρας κάθε φορά που το ξεσκισμένο της κωλαράκι πλησίαζε το τραπέζι μας σε απόσταση αναπνοής. Θα τσικνίσουμε με πατσά, θα γράψουμε στους τοίχους ποιήματα, θα βεβηλώσουμε εκκλησίες, θα ξεράσουμε με το κούτελο καθαρό. Θέλει μπαλτά η δουλειά.
Είμαστε ευνούχοι της ζωής, δεν μπορέσαμε να αποβάλλουμε πλήρως τις ταπεινές μας καταβολές, δεν είμαστε κύριοι του εαυτού μας, μάλλον από ανικανότητα, αλλά το ταλέντο δεν μετριέται σαφώς με κύτταρα και βαθμολογίες, μόνο με χρόνο και πίνακες με φύλλα δέντρων που πέφτουν το φθινόπωρο. Δεν διεκδικώ βραβείο πρωτοτυπίας, το ούζο έχει υπερβολική γλυκάνισο, μάλλον πίνουμε μαζούτ, τουλάχιστον κάνει μόνο πέντε ευρώ, θα μας μείνουν και ψιλά για μια μπύρα στο δρόμο. Θα κεφαλοποιήσουμε τη νύχτα με μερικά ρουμπαγιάτ και νέες γνωριμίες ολκής και δημιουργικής παρακμής. Άσπρο πάτο και ας είχα σχεδιάσει έναν χιουμοριστικό διάλογο. Δυο γκόμενες περνάνε.
- God damn it!
- Damn girl!
Απλή συρραφή γεγονότων που ξεχνιούνται ανώδυνα.Την γνώρισα σε ένα πάρτυ στις εστίες στην Πανεπιστημιούπολη. Ήταν ένα από αυτά τα καλοκαιρινά πάρτυ που όλοι πίνουν και κανείς δεν κάνει τίποτα στο τέλος. Εγώ κάνω. Έγραφα ξένους στίχους για να μην σου φανερώσω ότι είμαι μια φαντασίωση ποιητή, εσύ έπινες και δεν μιλούσες. Ορίστε το τέλος που μισούσες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου