Είσαι παρθένα καλό μου;

''Και εγώ πάντα μισώ την όμορφη γυνή,
την εύκολη ρίμα και τον έμπιστο φίλο''

Πωλ Βερλαίν

Το σαξόφωνο και ο άνεμος μου έφτιαχναν τη διάθεση. Και η μπύρα. Και η μπύρα. Τα μάτια μου πονάνε, κάποτε τυφλός, πάντοτε τυφλός. Πιστολίδια και φωτιές και γλυκόλογα και βροχές. Είχε τον συνδυασμό που σκοτώνει. Το βλέμμα της ονειροπόλο όπως το δικό σου εκείνη την μπλε νύχτα. Χωρίς δεύτερες σκέψεις και μελλοντικές ανησυχίες. Είμαι άχρονος καθώς με παρατηρείς στο φαντασιακό χιλιοστό πάρτι μαζί με φίλες και ποτά και ποτέ και σαν κάποτε που είχες διδάξει την αποπλάνηση δια της αθωότητας των μηρών σου. Maybe a new day, maybe a day.

- Είσαι παρθένα καλό μου;

Έβρεχε και εμείς βανδαλίζαμε έξω από ένα παλιό κολυμβητήριο. Πράσινοι οι τοίχοι, αυτή μπορεί να ήταν και 17, εμείς σίγουρα ώριμοι και μεθυσμένοι. Για μια βαλίτσα κάποιοι δεν μιλάνε, αλλά αυτό είναι ένα ακόμα παλιό όνειρο και εγώ είχα πληρώσει δέκα ευρώ για δυο μπύρες και εσύ ακόμα μου μίλαγες για ιστορίες παιδικές και γέλαγες κρατώντας ένα ποτήρι κόκκινο κρασί. Ναι, ο φόβος είναι μια ανίερη καταδίωξη, μα πόσο όμορφη είναι η νύχτα όταν μεθάω και σκαρώνω στίχους μπας και συντηρήσω την ανόητη τρέλα μου.

- Θα γίνετε πόλεμος και αυτός ακόμα θα σπάει τουαλέτες στα Γιάννενα.

Πρώτα έπρεπε να ξεπεράσω το Οιδιπόδειο μου, μετά να αναζητήσω τη γλυκιά αθωότητα της νιότης, αργότερα ίσως έναν συμβιβασμό με ένα εξαίσιο δείγμα πτυχιακής παραίτησης. Τώρα θέλω μια δυνατή ονειροπόλα. Μια συνείδηση άχρονη όπως εγώ, χωρίς εναλλακτικές και φαγοπότια με τους κηφήνες της λαμπρής νεολαίας του γαμημένου μας τόπου. Το κείμενο τελειώνει όταν τελειώνει και η μπύρα. Κανόνας απαράβατος καλά μου παιδιά. Μια πολιτισμική μονοτονία. Δεν πίστευα στον έρωτα και στο συντακτικό.